Tom, Rozdzial

 1  I,5  |            tejże chwili pan Kmicic spostrzegł, że wszyscy leżą na wznak,
 2  I,10 |           wojewoda poznański.~Wtem spostrzegł, że oczy mnóstwa szlachty
 3  I,11 |       Zagłoba - on to był bowiem - spostrzegł, iż nie wypada mu ani zaklinać
 4  I,18 |       wirydarzu oficera; na koniec spostrzegł go broniącego się przeciw
 5  I,22 |           Karol Gustaw!~Tu dopiero spostrzegł, że wrażenie, jakie owe
 6  I,25 |     Kmicica i w tej chwili dopiero spostrzegł jego bladość i wzburzenie.~-
 7  I,25 |        całej gorączki i wzburzenia spostrzegł, że ci żołnierze w lot odgadują
 8 II,4  |         nie jego partyzant?~Kmicic spostrzegł, że nieznajomy, wciąż niby
 9 II,4  |               Rety! to mój pan!~Tu spostrzegł Rzędzian, jak dziwnie brzmi
10 II,15 | Czarnieckim i Kmicicu. Kmicica nie spostrzegł, bo przelazł na drugą stronę
11 II,17 |       pożar.~Mimo dość tępej głowy spostrzegł jenerał w końcu, o co księdzu
12 II,17 |            całej Rzeczypospolitej. Spostrzegł Miller, że ów ksiądz cichy
13 II,17 |        koszów i belek.~Na świtaniu spostrzegł pan Czarniecki gotową maszynę
14 II,23 |             rozważano każde słowo. Spostrzegł to pan Andrzej i uczyniło
15 II,26 |            odpowiedzieć, lecz król spostrzegł w tej chwili bladość jego
16 II,37 |     pomagał, ale wreszcie i on się spostrzegł, a spostrzegłszy się, nie
17 II,38 |     pomagał, ale wreszcie i on się spostrzegł, a spostrzegłszy się, nie
18 III,2 |    wstrzymała.~Lecz ponieważ Karol spostrzegł, iż Polacy zgoła nie byli
19 III,3 |       śmiechy odzywały się w sali. Spostrzegł wreszcie Forgell, że trzeba
20 III,4 |        równała jeźdźców w szeregi.~Spostrzegł to Sweno, rozpuścił konia,
21 III,6 |     niczymże się pan marszałek nie spostrzegł? - pytał znów Czarniecki.~-
22 III,11|           Kowalski przyświad...~Tu spostrzegł się pan Zagłoba; że Roch
23 III,14|          lecz pan Andrzej tego nie spostrzegł, bo chwyciwszy się z zadowolenia
24 III,15|         obetrzeć. Nagle spojrzał i spostrzegł dziwaczne jakieś monstra,
25 III,17|       szaty, przerabianej srebrem; spostrzegł jednak natychmiast, iż przyjmują
26 III,17|          ujrzał książę. Ten jednak spostrzegł.~"Nie wierzą mi" - pomyślał.~
27 III,17|            z eskortą.~Pan miecznik spostrzegł, że wpadł we własne sidła,
28 III,32|         podniósł głowę, spojrzał i spostrzegł tuż nad sobą słodką a smutną