Tom, Rozdzial

 1  I,1  |              taka.~- A oczy jakoby z nieba! Od konfuzji słów mnie brakuje.~-
 2  I,1  |              nie wierz, a rad bym ci nieba przychylić! Dla ciebie,
 3  I,2  |       chorążętom orszańskim tęskno z nieba na ziemię! - krzyknął Kokosiński.~-
 4  I,7  |             persony spuszczają się z nieba, inne wychodzą z ziemi.~-
 5  I,14 |           czuję w sobie siłę i moc z nieba mi daną, bo chcę szczęścia
 6  I,17 |           wolno. Gwiazdy schodziły z nieba.~- Skocz no który do komendanta -
 7  I,17 |        wschodniej stronie ciemne tło nieba poszarzało nieco, gwiazdy
 8  I,20 |             szczęścia, rad ci zawsze nieba przychylić! - dodał Wołodyjowski.~
 9  I,25 | niespodziewana pomoc, która jakoby z nieba im spadła.~- Boguśmy się
10 II,1  |          leśne, na szmaty błękitnego nieba, widne nad głowami między
11 II,10 |       starosta, któremu pomoc jako z nieba spadła, przyjął wybawiciela
12 II,16 |           ruiny, ale i grzechu wobec nieba, wobec krzyża i tej Najświętszej
13 II,17 |     zakonnicy i szlachta wznosząc do nieba ręce.~- Nie anioł, ale do
14 II,17 |           huk, jakby wszystkie gromy nieba zwaliły się na ziemię, wstrząsnął
15 II,19 |       szczędzić? Prędzej pójdziem do nieba!~Ten zaś, który wręczał
16 II,21 |                 Bóg miłosierny!... Z nieba nam spadłeś!... W kościele
17 II,24 |     krawędziami widniał błękitny pas nieba, przelatywało od czasu do
18 II,24 |            jakby nowa wielka myśl, z nieba rodem, zaświeciła mu w głowie,
19 II,33 |             wozie ognistym żywcem do nieba porwan.~- A pamiętasz waćpan,
20 II,34 |            czyli go anieli żywcem do nieba lada dzień nie wezmą, bo
21 III,1 |         poniżej, na ciemnym granacie nieba, czerniła się jako wąż samotna
22 III,4 |     nieprzyjaciela. Słońce sypnęło z nieba żywym ogniem i wraz pękła
23 III,7 |               jako pobożni Polacy do nieba lecieć będą-odrzekł król.~
24 III,7 |           powtarzać jego słowa.~- Do nieba idą Polacy! do nieba! do
25 III,7 |              Do nieba idą Polacy! do nieba! do nieba!~Lecz przedwczesna
26 III,7 |             idą Polacy! do nieba! do nieba!~Lecz przedwczesna to była
27 III,16|        występek wołający o pomstę do nieba.~Lecz i później, gdy wskutek
28 III,17|           skrypt oddać.~- A toś mi z nieba spadł i ów szlachcic także! -