Tom, Rozdzial
1 I,1 | mnie nastajesz, aż mnie i dziwno.~- To też obyczaj nasz smoleński:
2 I,1 | nieboszczyka wola święta. Dziwno mi to, że wysłańcy tego
3 I,3 | jakby kto w pysk dał i aż ci dziwno, żeś wprzódy sam tego nie
4 I,3 | powiedzieć, to i mnie zrazu dziwno było, bo to tak, jakoby
5 I,7 | I -zakrzyknęła Zonia - i dziwno mi to, że ludzie na taki
6 I,8 | Birż?~- Tak jest.~- To mi i dziwno. Żadnych nowych wiktoryj
7 I,8 | ręką przydusić.~- I mnie to dziwno - odpowiedział Charłamp -
8 I,12 | pan Michał.~- Ale to mi dziwno - rzekł Jan - żeście o Ujściu
9 I,12 | dodał pan Stanisław.~- Dziwno mi tylko to - rzekł Jan
10 I,12 | którzy całe życie siedzą.~- Dziwno mi to, że piorun tego zboru
11 I,12 | Zapomniano zgoła? To mi i dziwno. Ale ba! Źle mówię, nie
12 I,12 | który Zagłobę mniej znał, dziwno to było słyszeć, gdyż wczorajszego
13 I,17 | Mnie też, co go znam, dziwno to było i w głowie nie chciało
14 I,17 | Skosztujem! - odparł pan Jan.~- Dziwno mi to jeno, że palą.~- Musiał
15 I,26 | puszcz, ani takich ludów...~- Dziwno mi to - rzekł Kmicic - że
16 II,1 | i tylko jedno przejście; dziwno mi to, mój jegomość, żeście
17 II,3 | cichu różne o nim uwagi: Dziwno im było, że to już pan Babinicz,
18 II,8 | drogę wejść i to mi tylko dziwno, że się jeszcze śmiałkowie
19 II,19 | wyglądał jak Herkules... Dziwno mi było, żeby się mógł tak
20 II,19 | mu do rąk właziła. Aż mi dziwno było, że ludzie mimo woli
21 II,19 | że to Kmicic!~- Wszelako dziwno mi to - rzekł pan miecznik
22 II,22 | Niechże ci to nie będzie dziwno, że po takim opuszczeniu,
23 II,33 | Szelma! - krzyknął Zagłoba.~- Dziwno mi tylko to, że ją książę
24 II,40 | bezpiecznie powróci, lubo dziwno mi to, że wasza dostojność
25 III,9 | Magnuszew został na prawo. Dziwno mi, że po tej stronie rzeki
26 III,16| wszystko, co dla niej czynił. Dziwno jej to było, że młody książę,
27 III,21| Chwała na wysokości Panu!~- Dziwno mi to - rzekła wreszcie
28 III,21| słyszeli?~- Nic, co mi i dziwno.~Anusia poczęła opowiadać
|