Tom, Rozdzial
1 I,2 | poczęły się pląsy wśród dymu, złamków kości, wiórów,
2 I,5 | żołnierz Kmicicowy, wśród dymu, pożogi i skier buchających
3 I,5 | Kmicic, straszny, czarny od dymu, krwawy, zadyszany i z obłąkaniem
4 I,10 | wykwitły długie białe smugi dymu i niby ptastwo jakieś przeleciało
5 II,1 | nozdrzy ich doszedł zapach dymu i żywicy.~- Smolarnia tu
6 II,1 | przesyconego płomieniem dymu, około której skakały iskry
7 II,2 | pilnuj!" - gdy smuga białego dymu wykwitła z zarośli i rzekłbyś:
8 II,13 | Wkrótce słupy czerwonego dymu wzbiły się ku niebu, wśród
9 II,14 | dachy, ściany - i wnet słupy dymu podniosły się z miejsc,
10 II,14 | trząść w posadach. Morze dymu rozciągnęło się nad klasztorem
11 II,15 | podobny, pełen grzmotów, dymu i płomienia. Wiele jeszcze
12 II,15 | kształt niezmiernego słupa dymu ku niebu, kościół zaś, osadzony
13 II,17 | jakby ten zapach prochu, dymu, para, huk, fale ognia i
14 II,17 | straszliwy rozszedł się i masy dymu pokryły szaniec. Gdy opadły,
15 III,3 | zaciekłej, że świata spoza dymu nie było widać, posłał znów
16 III,4 | wstrząsnął powietrzem, wstęga dymu przeleciała wzdłuż ściany
17 III,12| zgięty wpadały w ową chmurę dymu, roztrzaskując się w niej
18 III,12| ziemia w doły powybijana, od dymu mówić nie można ! Piaskiem
19 III,13| zgięty wpadały w ową chmurę dymu, roztrzaskując się w niej
20 III,13| ziemia w doły powybijana, od dymu mówić nie można ! Piaskiem
21 III,15| wykwitły ku nim smugi białego dymu i rzuty płomienia: wielkie
22 III,15| tłoku, gradu kul, ognia, dymu, jęków ludzkich i krzyków.
23 III,15| powietrzem i nowe kłęby dymu podniosły się ku górze.
24 III,27| i pierwsza smuga białego dymu wykwitła od strony pruskiej
25 III,27| ku nadbiegającym.~Wstęga dymu przeleciała z jednego końca
26 III,27| dobiegają!... Nagle, wśród dymu, pierwszy szereg piechurów
27 III,27| piórami.~Chmurka białego dymu otaczała księcia, bo właśnie
28 III,27| zabrukanej od potu i prochowego dymu twarzy wodził. Oczy świeciły
|