Tom, Rozdzial

 1  I,1  |     samych! - odrzekła dygając stara panna.~- Dobry chłop, ale
 2  I,1  |   pokoju w dom ich przyjmował. Stara to domu naszego przyjaźń,
 3  I,1  |   ciotuchna!~- Oho! - mruknęła stara panna podnosząc w górę oczy
 4  I,8  |      oddał, niechże się Kmicic stara największą w służbie usilnością
 5  I,11 |       Helena z dziećmi i jedna stara panna, rezydentka. Pan Stanisław,
 6  I,12 |        bity i kuty w ogniu jak stara podkowa, a w szyku stoją
 7  I,12 |        po Chmielnickim, tą oto starą ręką usiekł; kto zaś nie
 8  I,17 |       matkę, na dziada albo na starą ociemniałą babkę porywał?
 9  I,17 |   sennym głosem Kowalski.~- Na starą ociemniałą babkę! - powtórzył
10  I,20 |       Zaczęto cucić. Nadbiegła stara klucznica z kordiałami i
11  I,20 |       tu po waćpanach - rzekła stara klucznica. - Idźcie do tamtej
12  I,24 |       sobą rzucił, co mi jedna stara niewiasta, w rzeczach afektu
13 II,7  |   Rzeczpospolitę dba, ile ja o starą perukę, i chętnie by ją
14 II,17 | zdołały przestraszyć obrońców.~Stara żebraczka Konstancja, mieszkająca
15 II,17 |     poprzedniego dnia widziano starą Kostuchę wychodzącą z klasztoru,
16 II,17 |        Bóg miły, tak nawet nie stara się iść cicho. Słyszysz
17 II,19 |     reszty.~Tymczasem nadeszła stara żebraczka Kostucha z listem
18 II,33 |   każdego poganina, którego ta stara ręka do piekła wysłała,
19 II,36 |        więc, ona do karetki ze starą sługą, panną Suwalską, on
20 II,41 | postaci wszystkie dawne urazy, stara nienawiść i paląca chęć
21 III,15|   samej istocie. Była to twarz stara, blada, wyniszczona przez
22 III,16|       wkrótce, jak dalece i on stara się o jej przyjaźń, używała
23 III,17|     nie wymierzym!~I tak grała stara krew coraz gwałtowniej,
24 III,21|        nie pierwszyzna i że ta stara ręka jeszcze się na coś
25 III,23|        której rękę i serce się stara.~Jej zaś, trzeba wyznać,
26 III,23|     Taurogach. Tęskniła w pole stara żołnierska dusza. W końcu
27 III,31|        po prawdzie to nasze... Stara billewiczowska substancja,