Tom, Rozdzial
1 I,1 | się w miastach, bo zima okrutna! Moi ludzie też się zdarli
2 I,3 | wczoraj była ugoda. Sanna okrutna, a i pogodę Bóg zdarzył
3 I,7 | podwórzu krzątanina była okrutna. Jedni Kozacy świecili pochodniami,
4 I,7 | oczyma. Cisza uczyniła się okrutna, jeno węgielki spalone obsuwały
5 I,12 | Michał i konsternacja tu okrutna... Pierwszego dnia jeszcześmy
6 I,12 | ludzie tu mieszkają. Co to za okrutną budowlę widać tam na podniesieniu?~-
7 I,12 | jedzie.~- Spod Ujścia?... Na okrutną tedy hańbę waćpan patrzyłeś...
8 I,12 | znający. Wedle mojej głowy, to okrutna i mściwa wojna ze Szwedem
9 I,12 | książę gotuje się na wojnę okrutną i każda pomoc mu miła...
10 I,13 | specjały bijąc. Hołota tam okrutna, dlatego nie masz narodu
11 I,15 | bo w piechocie dyscyplina okrutna...~- Na Boga! - krzyknął
12 II,6 | Kiedy mówią, że potęga okrutna.~- Chwała Bogu! to, widać,
13 II,13 | widać, że fantazja u ciebie okrutna i pokora niełatwo ci przychodzi.
14 II,18 | oblężonych przysługa, ale jako okrutna psota wyrządzona Szwedom.
15 II,18 | dostojność, odpowiedzialność okrutna, bo gdy się to rozgłosi,
16 II,21 | przeciw mnie zawziętość okrutną...~- Znany to warchoł i
17 II,27 | kosami w polu. Wojna wszędy okrutna; Szwedzi muszą się kupami
18 II,33 | chorągiew nasza za miastem, bo okrutna w laudańskich przeciwko
19 III,2 | wydymając usta, sapiąc z okrutną fantazją, wytrzeszczając
20 III,3 | odymać, wreszcie odrzekł z okrutną fantazją:~- Powiedz panu
21 III,5 | teraz, bo droga przed nami okrutna!~Popędzili tedy konie i
22 III,7 | ulicach wszczęła się rzeźba okrutna. Szwedzi bronili się zaciekle
23 III,9 | w porannym słońcu. Siła okrutna szła od nich, a tę siłę
24 III,9 | wszędy przedstawiała się oku okrutna a żałosna mieszanina ciał
25 III,17| wielce zły, zgryziony, z okrutną przeciw niszczycielom w
26 III,21| rozruszała. Pewien jestem, że się okrutna amicycja między wami pocznie.~
27 III,26| żywił. Tęsknota dławiła go okrutna. Chciałby jutro być w Taurogach,
|