Tom, Rozdzial
1 II,2 | przed prawem. Kuso z wami, Kiemlicze, i na gałęziach pokończycie!
2 II,4 | poprzednio już dwaj młodzi Kiemlicze, Kosma i Damian, podnieśli
3 II,4 | jak w garnku. Dwaj młodzi Kiemlicze siekli szablami, a czasem
4 II,4 | wyciągali za łeb młodzi Kiemlicze, aż stary zakrzyknął:~-
5 II,9 | i Myszyniec, dlatego że Kiemlicze, znając dobrze tamtejsze
6 II,9 | wcale niechłopską fantazję.~Kiemlicze, którzy ich znali, zapewniali
7 II,9 | siódmy, więc Soroka i trzej Kiemlicze poczęli poglądać na nich
8 II,9 | do Soboty z końmi jeździ. Kiemlicze mieli też świadectwa, w
9 II,9 | wam zapłatę wraz wyniosę.~Kiemlicze uradowali się w sercach,
10 II,18 | na tego zdrajcę poczekam!~Kiemlicze spojrzeli na siebie ze zdumieniem,
11 II,18 | Kmicic jechał na przedzie, Kiemlicze za nim. Oni rozmawiali z
12 II,18 | rzekł.~Swary ustały. Kiemlicze posunęli się żywo i dalej
13 II,20 | spotkać, bo jakkolwiek chytrzy Kiemlicze mieli "passy", wydane przez
14 II,20 | Kazimierza przebierali. Ale Kiemlicze, przez czas postoju pod
15 II,20 | wreszcie spytał:~- To wy, Kiemlicze? My spod Częstochowy jedziem?~-
16 II,21 | przybyłeś? Jak ich zowią?~- Kiemlicze; jest ojciec i dwóch synów.~-
17 II,21 | królowej, Wydżga.~- To widać są Kiemlicze wielcy i mali - odparł wesoło
18 II,21 | i Szwedów nie uważając. Kiemlicze owi nie byli zamknięci,
19 II,23 | czym który umiał; młodzi Kiemlicze, Kosma i Damian, bawili
20 II,23 | stojącej opodal czeladzi:~- Kiemlicze, za mną!~To rzekłszy puścił
21 II,24 | Pojadę zobaczyć! - rzekł.~Kiemlicze ruszyli zaraz za nim, jak
22 II,24 | zniszczenie. Dwaj młodzi Kiemlicze, podobni do dwóch niedźwiedzi,
23 II,24 | kruszy młode drzewa; dwaj Kiemlicze młodzi szli tuż, a stary,
24 II,24 | i fala zakryła jeźdźca.~Kiemlicze rzucali się jeszcze czas
25 II,41 | ciemna... wydostaniesz się... Kiemlicze z tobą. Zdrajcę zgładzisz,
26 III,11| Szczęściem, dwaj młodzi Kiemlicze, Kosma i Damian, siedzący
27 III,14| swego "bagadyra" wznieśli. Kiemlicze miód im leli stary, stuletni,
|