Tom, Rozdzial

 1  I,3  |      zakrzyknął na woźnicę:~- Do Upity!~
 2  I,4  |        aleć to podobno jeszcze z Upity nie wrócił - mówił Pakosz -
 3  I,4  |          jutro całej kompanii do Upity ruszyć. Kazali, żeby konie
 4  I,4  |          pomoc panu Kmicicowi do Upity.~Panna wyszła przeciw nim
 5  I,4  |   dobrodziko! My tu po drodze do Upity wstępujemy, aby waćpannie
 6  I,4  | Billewiczówna - że waćpanowie do Upity jedziecie, gdyż sama słyszałam,
 7  I,4  |       broni, a sami jedźmy.~- Do Upity!~- Do Jędrusia, przyjaciela
 8  I,4  |     srogi i zmarzli bardzo, a do Upity było dość jeszcze daleko.
 9  I,5  |         ludzi, których ze sobą z Upity przyprowadził, żeby ich
10  I,5  |   właśnie zabrał on swą hołotę z Upity, by ją do Kiejdan odesłać.
11  I,8  |         i do innych okolic, i do Upity, i do znaczniejszych domów
12  I,9  |         się już na rezydencję do Upity i tam zaciąg rozpoczął.
13  I,12 |     puszczy przybyli wreszcie do Upity, pan Michał Wołodyjowski
14  I,14 |     Charłampowi powiedz, żeby do Upity po chorągiew ruszał i zaraz
15  I,17 |        jestem - mówił - że on do Upity uciekł, gdzie moich ludzi
16  I,17 |    kołujem, by Upitę ominąć, a z Upity prosta droga, jakoby kto
17  I,17 |    trzeba waćpanu wiedzieć, iż z Upity do Birż bliżej niż z Szawlów.~-
18  I,17 |         prosty gościniec idący z Upity i Poniewieża.~- Jeśli pan
19  I,17 |      będzie drogę zastąpić, bo z Upity już mógł nadążyć.~- Może
20  I,17 |         Toś tedy waćpan zaraz do Upity trafił? - pytał pan Michał.~-
21  I,17 |        gardło leźć? Jużci, że do Upity, i możecie mi wierzyć, żem
22  I,17 |          laudańskiej w okolicach Upity i stamtąd zanurzyć się w
23 III,28|         do rozpusty, do spalenia Upity i Wołmontowicz, do porwania
24 III,31|       niech w tej chwili ktoś do Upity rusza!~Miecznik zajął się
25 III,31|    ofiary na mszę dziękczynną do Upity, ale od owego dnia przestali
26 III,32|         kościoła.~- Pojedziem do Upity - rzekł do Soroki - bo od