Tom, Rozdzial
1 I,1 | nie żartuję... świętą i szczerą prawdę mówię. Nie będą oni
2 I,5 | Upicie zdarzyło.~- Trzeba szczerą prawdę wyznać - mruczał
3 I,6 | Skrucha Kmicica była zapewne szczerą, ale dusza pozostała dziką
4 I,8 | pułkowniku Wołodyjowski!~Znając szczerą Waćpana służenia ojczyźnie
5 I,9 | być, gdybyś waćpan miał szczerą intencję zmazania win. Teraz
6 I,10 | Marsa, ale niemniej była to szczera dusza żołnierska, jak salamandra
7 I,16 | powiem waszej książęcej mości szczerą prawdę, że choć wielkie
8 I,17 | tam, gdzie jego nie ma.~- Szczera to prawda - rzekł Oskierko. -
9 I,23 | się hetmanowi wypłaca za szczerą jego dla Szwedów przyjaźń;
10 I,25 | dowcip, kawalerze, bo to szczera prawda, że on skrupulat
11 I,26 | odrzekł Kmicic - ale wolę szczerą groźbę niż fałszywe obietnice.
12 II,3 | wzgardzić, która jeżeli nie jest szczera, Bóg widzi! Uważaj, Kiemlicz!~-
13 II,11 | to i dla mnie, mającego szczerą intencję służenia ojczyźnie,
14 II,11 | Andrzejowi i umartwień. Intencję szczerą miał, ale czy nie za późno
15 II,13 | kapłan zważył jego intencję, szczerą chęć poprawy i to, że już
16 II,17 | przybitych, i przysięgam, jako szczerą i czystą prawdę powiadam.
17 II,19 | napitku łatwiej wydobędzie szczerą myśl z tych milczących postaci
18 II,22 | potrzebie.~- Dziękujem za szczerą intencję - odrzekł Jan Kazimierz -
19 II,23 | pierwej za mnie, za moją szczerą intencję, za wierność i
20 II,37 | przed chwilą jeszcze tak szczerą i wesołą. Pan Kmicic na
21 II,38 | przed chwilą jeszcze tak szczerą i wesołą. Pan Kmicic na
22 III,7 | Czarniecki straszny wojennik i szczera dusza, ale i Sapia do rany
23 III,16| ewangelię biorę za świadka, że szczerą prawdę mówię. Nie wierz,
24 III,18| kondycjach rzekł, to była szczera prawda. Wolałbym i ja ruszyć
25 III,21| odrzekł oficer.~- Mów waćpan szczerą prawdę, jak mu idzie?~-
26 III,21| jak mu idzie?~- Powiem szczerą prawdę - odrzekł oficer -
|