Tom, Rozdzial
1 I,8 | nią bezbożną rękę śmiał podnieść?~Panna Aleksandra wbiła
2 I,10 | szczęśliwa bitwa mogła go nawet podnieść bardzo wysoko, i wieczorem
3 I,12 | się świętokradzkiej ręki podnieść.~- Ba, Kromwell Kromwel
4 I,14 | sposoby już nam się nie podnieść z tej choroby, a gdy ja
5 I,17 | tak i nie śmiał na mnie podnieść ręki! - odpowiedział Zagłoba. -
6 I,21 | ten może się więcej nie podnieść, i tym snadniej, im przedtem
7 II,5 | periculum in mora.~- A ja pójdę podnieść na nogi chorągiew! - rzekł
8 II,8 | moich przyjaciół i gotowi podnieść Żmudź, gdy odejdę... Dajże
9 II,11 | strach nawet i Tatarom rękę podnieść! - rzekł.~- Zanadtoś domyślny,
10 II,12 | gdy wreszcie ośmielił się podnieść głowę, uczucie rozkoszy,
11 II,12 | teraz świętokradzką rękę podnieść zamierza.~- Od kogo masz
12 II,18 | siedzącemu na belce.~- Teraz podnieść go w górę, a tamten niech
13 II,21 | pomazańca boskiego śmiał podnieść!~- Ty w to nie wierzysz,
14 II,22 | tylko na świętą osobę ręki podnieść nie zamierzał, ale że pomiędzy
15 II,26 | końskimi kopytami stratowan, podnieść się niemocen, biję się w
16 II,26 | przed chwilą sam mówił, że podnieść się niemocen, zerwał się
17 II,32 | jego osobę, a może i własne podnieść przez to znaczenie.~Przywiódł
18 II,34 | majestat twój, panie, rękę podnieść... i za ostatniego wyrodka
19 II,37 | na króla i pana naszego podnieść, to nieprawda!~- Januszowi
20 II,38 | na króla i pana naszego podnieść, to nieprawda!~- Januszowi
21 III,1 | musiały się serca w nich podnieść, bo o gołębskiej już zapomnieli,
22 III,6 | słowem może całą okolicę podnieść, chłopstwu kazać przeprawy
23 III,14| wielbiąc nie śmie nawet i oczu podnieść, a cóż dopiero jakowąś nadzieję
24 III,26| na Radziwiłła można rękę podnieść. Bywa tak, bywa! Ha! życiem
25 III,31| się przecie na króla rękę podnieść, czego się sam książę przeląkł.
26 III,32| unitis przy boskich auxiliach podnieść nie można.~ ~*~ ~Pan Andrzej
|