Tom, Rozdzial

 1  I,5  |            żałował. Niechże we mnie piorun zaraz trzaśnie, niech mnie
 2  I,9  |             Sam tu!... Niechże mnie piorun w tych betach ustrzeli,
 3  I,10 |         było jasne i pogodne, żaden piorun nie spadł i nie skruszył
 4  I,10 |         czuprynę i tak wpadłszy jak piorun między szlachtę krzyczał
 5  I,12 |          siedzą.~- Dziwno mi to, że piorun tego zboru helweckiego nie
 6  I,17 |        głosem.~I skoczył ku nim jak piorun.~Ale nim przebiegł połowę
 7  I,20 |              Przystań do nas, niech piorun w tego kiejdańskiego tyrana
 8  I,26 |           parrycydowie!... Jakże to piorun was dotąd nie pobił? Jakże
 9  I,26 |            moich oczach... jakby go piorun zatrzasnął!... Ani zipnął...
10 II,1  |           żołnierz.~- Niech ich tam piorun zapali! Wolę mieć sprawę
11 II,16 |      uczynek, za który powinien był piorun trzasnąć, a nie trzasnął."~
12 II,24 |           szabli kruszył ludzi, jak piorun kruszy młode drzewa; dwaj
13 II,26 |         jednej chwili, jakoby w nią piorun trzasł. Sam się roboty własnej
14 III,3 |      miejsca, jakby mu przed koniem piorun trzasł, i nacisnąwszy czapkę
15 III,4 |        rozstrzygać, tam uderzał jak piorun, wiedząc, że w ręcznej walce
16 III,4 |              tak właśnie, jakby weń piorun uderzył. Pan Zagłoba zaś
17 III,4 |           obmyślą.~Skoczył więc jak piorun ku małemu rycerzowi, a mały
18 III,9 |          Czarniecki pojawił się jak piorun przed frontem chorągwi.
19 III,9 |      chorągwi. Ogień miał w licach, piorun w oczach. Wiatr silny podnosił
20 III,16|             dnia przyszła wieść jak piorun, że Tykocin przez pana Sapiehę
21 III,19|         Jeśli mamy iść naprzód jako piorun i cały rachunek nasz na
22 III,26|       rzucał się na owe komendy jak piorun, gromił, rozpraszał, wieszał,
23 III,26|             ci, którzy widzieli, że piorun prędzej nie zabija, jako
24 III,27| zbliżających się wojsk, skoczył jak piorun z wiadomością, że nieprzyjaciel,
25 III,27|          kółeczko niewielkie a jako piorun szybkie zatoczy i rajtar
26 III,27|            pan hetman i skoczył jak piorun ku Wojniłłowiczowskiej chorągwi.~