Tom, Rozdzial

 1  I,2  |      izba grzmiała wystrzałami. Dym przesłonił światło świec
 2  I,15 |        oficerów wie, co trzeba. Dym znowu! Nie widzę nic...~
 3  I,26 |         Soroka rzucił się przez dym, aby skutek lepiej zobaczyć;
 4 II,13 |         wstrząsnął powietrzem i dym widok zasłonił. Po chwili
 5 II,14 |         lecz kłak nie zgasł, bo dym podniósł się natychmiast.~-
 6 II,15 |      wpadały na strychy, i wnet dym a woń spalenizny napełniała
 7 II,37 |  domostw dygotały w posadach, a dym wystrzałów wiwatowych przysłonił
 8 II,38 |  domostw dygotały w posadach, a dym wystrzałów wiwatowych przysłonił
 9 II,42 | pomyślał Kmicic - poszedłbym na dym..."~Lecz o sprowadzeniu
10 III,2 |       uderzać. Poszliśmy jako w dym, ale cóż, kiedy pospolitacy
11 III,4 |       chorągiew polska wpadła w dym z taką siłą, że odrzuciła
12 III,4 |     ściany czworoboku, lecz nim dym się rozproszył, już pan
13 III,6 |   runęła ku Szwedom.~Uderzyła w dym, nim zdołali się wszyscy
14 III,8 |      nic to. Po staremu jazda w dym kupą chodzi i szablami goli,
15 III,9 | natychmiast skoczyła ku niemu w dym. Drugi poszedł Szandarowski,
16 III,9 |        zawietrzyć zapach koni i dym lulek, które rajtarowie
17 III,12|   oskardy i biegli z szablami w dym tak zaciekle, iż wycieczka
18 III,13|   oskardy i biegli z szablami w dym tak zaciekle, iż wycieczka
19 III,14|         nie pamiętam i prosto w dym walę... Taka już natura!...
20 III,26|         przepadło, wszystko jak dym się rozwiało? I nie masz
21 III,26|     Boże, co za impet! Wpadli w dym... znikli! U mnie żołnierze
22 III,26|          widzimy ich, gdy wiatr dym zwieje. Łamią piechotę szwedzką...
23 III,27|     trzecim szeregu czworoboku. Dym owionął ludzi. Chwila jeszcze:
24 III,29|   domach, płocie, kupach belek; dym rozciągał się nad Wołmontowiczami,
25 III,29|  lubością zapach prochu. Że zaś dym czynił się wedle kołowrotu