Tom, Rozdzial

 1  I,8  |         wyjść trochę na drogę i słońca majowego zażyć. W progu
 2  I,10 |        gdy cieplejsze promienie słońca poczynają przedzierać się
 3  I,10 |       Szara, zalana promieniami słońca droga, którą przechodziły
 4  I,12 |        i jeszcze przed zachodem słońca stanęli w Krakinowie. ~Przez
 5  I,20 |    poprzednio ów pogodny zachód słońca, widok tego dworu i spokoju,
 6  I,21 |      Wiśniowieckiego jako w dwa słońca!... Wszystko drżało przed
 7  I,23 |         dusza leci... jakoby do słońca... choroba mówi swoje memento...
 8 II,1  |         bo przed samym zachodem słońca Kmicic spojrzał przytomniej
 9 II,6  |        się w oczach jak światło słońca w wodzie. Na pierwszy rzut
10 II,11 |        w pierwszych promieniach słońca, biła nadzieja, której pan
11 II,13 |       jęcząc. O samym zachodzie słońca wyszedł ku nim ksiądz Kordecki
12 II,13 |         w ostatnich promieniach słońca. Widząc to ludzie poklękali
13 II,15 |     prochowy.~- Każę do zachodu słońca strzelać tak mocno jak wczoraj.
14 II,19 | ostatnich błyskach zachodzącego słońca skutki dobrze obejrzeć,
15 II,25 |        lśniły się w promieniach słońca. Góry spiskie roztaczały
16 II,28 |         z moją głową do zachodu słońca nie czekał. Wie on dobrze,
17 III,4 |        dnie były suche, zachody słońca czerwone, a noce gwiaździste
18 III,4 | czerwone promienie zachodzącego słońca, i zresztą jeździł przed
19 III,9 |        promieniach zachodzącego słońca. Złote blaski odbijały się
20 III,9 | powrócił jeszcze przed zachodem słońca z królewskim pułkiem i stanął
21 III,11|         wynagradzał. Do zachodu słońca pracował szczerze, wysyłał
22 III,18|          jakby na nią promienie słońca padły.~- Już też Bóg tej
23 III,23|        świeciły dotychczas jako słońca. Uszy nie chciały wierzyć,
24 III,29|   radosny, opowiadał do wschodu słońca, jako zniósł oddział rajtarii