Tom, Rozdzial

 1  I,1  |         Oleńkę za ręce i ku ognisku odwrócił, tak nią jak frygą zakręciwszy.~
 2  I,3  |            tam - stój !~Pan Andrzej odwrócił się gniewny i zdziwiony,
 3  I,4  |     trzymała jeszcze jak za gardło, odwrócił się i pogroził pięścią dworowi.~-
 4  I,7  |   Wołodyjowski, jadący na przodzie, odwrócił się i rzekł:~- Cicho tam,
 5  I,10 |            wyżej, ponad jego głową.~Odwrócił się i ujrzał swego błazna,
 6  I,13 |            chwilom wojennych wypraw odwrócił uwagę w inną stronę i kazał
 7  I,25 |             Andrzej.~Wówczas książę odwrócił głowę, a spostrzegłszy świetnego
 8 II,5  |         usiekli, gdybyś tylko głowę odwrócił?~- Ojciec ma rację - rzekł
 9 II,16 | definitorium, lecz przedtem jeszcze odwrócił się do Kmicica.~- Miło mi
10 II,21 |             rzekł król.~To rzekłszy odwrócił się ku drzwiom kościelnym,
11 II,21 |            wyrostkiem byłem. Kmicic odwrócił nieco twarz, by ukryć nagłe
12 II,23 |        wojnicki.~Więc pan Tyzenhauz odwrócił się do króla i rzekł głośno:~-
13 II,29 |            potężnego pomocnika, ale odwrócił się z dumą od suplikanta.~
14 II,35 |             nieswojo tak dalece, że odwrócił oczy i spojrzał na pana
15 III,14|            ale o tyle skuteczny, że odwrócił uwagę Szwedów od szańca
16 III,15|          dokończył Zagłoba.~Po czym odwrócił się do swej czeladzi, która
17 III,15|          upokorzenia i takiej hańby odwrócił ze wstrętem oczy i rzekł:~-
18 III,15|         spojrzał z pogardą, za czym odwrócił się do króla:~- Miłościwy
19 III,27|            dawać, i coraz to któryś odwrócił się w prawo lub lewo, zadając
20 III,30|         prosić swego pułkownika, by odwrócił się czołem ku Babiniczowi
21 III,30|         poszukać innej.~To rzekłszy odwrócił konia i odjechał.~Pan Andrzej
22 III,30|     ojczyzna, ten król pobożny, żeś odwrócił od nich oblicze i ni miłosierdzia,
23 III,31|      przyznaję, bo znać, że Bóg nie odwrócił jeszcze całkiem od niego
24 III,32|   pochowawszy Sakrament w cyborium, odwrócił się już po Ostatniej Ewangelii