Tom, Rozdzial

 1  I,1  |    kudłaty, ze swoimi wymysłami! Dajże już spokój, bo się i dosłyszeć
 2  I,1  |   spuszczając oczy panienka.~- A dajże jeszcze rączyny ucałować,
 3  I,1  |    wyciął... Godny towarzysz!... Dajże jeszcze rączyny. Czas, widzę,
 4  I,5  |     zgrzać i sama przyniosę.~- A dajże i moim wisielcom jaką baryłczynę
 5  I,5  |          z garnuszka.~- Zdrajca! dajże waćpan spokój, bo upuszczę
 6  I,8  |        się waćpannie nie podoba? Dajże mnie nadzieję!~- Nie mogę,
 7  I,9  |        brać! - odrzekł Kmicic. - Dajże mi rękę, Bóg mi pozwoli
 8  I,10 |         za zagadki dopłacasz?... Dajże mnie jeszcze dukata, to
 9  I,11 |   pobrała, a zdrajców zostawiła. Dajże Boże jeszcze raz powietrze
10  I,12 |      mówisz - rzekł Stanisław. - Dajże Boże wojnę, wojnę jak najprędzej,
11  I,13 |       wam to obydwom powinien.~- Dajże Boże dziewce jak najprędzej! -
12  I,13 |       boskie błagam cię, Oleńka, dajże mi pewność, że cię nie utracę,
13  I,13 |         na samą myśl przechodzi. Dajże pokój, Oleńka, a nie, to
14  I,14 |     który obracasz gwiazd kręgi, dajże mi ocalić tę nieszczęsną
15  I,14 |          całego chrześcijaństwa, dajże mi ludzi, którzy by zrozumieli
16  I,15 |        zamyślił się na chwilę.~- Dajże mnie do nich ordynans, aby
17  I,15 |   Desperacja! - rzekł Zagłoba. - Dajże mnie choć swój pierścień!~-
18  I,22 |    powadzić o nas ze Szwedami.~- Dajże Boże, aby wszystko zmieniło
19  I,22 |        Jadę prosto z Podlasia.~- Dajże waćpan listy, a sam siadaj
20  I,24 |        bo inaczej bym oszalał.~- Dajże Boże i waćpanu szczęście! -
21  I,24 |         wyjechał bez pożegnania. Dajże mi rękę na drogę... Tyle
22 II,8  |    podnieść Żmudź, gdy odejdę... Dajże im waćpan radę, by tu siedzieli
23 II,13 |      Piotr - jak mi Bóg miły!... Dajże pyska!~- A daj i ty! - rzekł
24 II,17 |          za szyję mówił dalej:~- Dajże gęby za samą ochotę, dajże
25 II,17 |       Dajże gęby za samą ochotę, dajże gęby!~- Pokażcie inne remedium,
26 II,17 |       Marii, myślałbym, że ma... Dajże mu Boże szczęście, daj mu
27 II,34 |         statecznie miłowała...~- Dajże Boże - mówił ze łzami w
28 II,34 |        ze łzami w oczach junak - dajże Boże, abym nie inaczej zginął,
29 II,34 |       ileś już waszmość uczynił! Dajże, Boże, czymkolwiek się wywdzięczyć!~-
30 III,2 |        byś go drugim ucieszył.~- Dajże parol, że do mnie po wojnie
31 III,5 | przekradłem - odrzekł pan Jan.~- Dajże mi Boże takich oficerów
32 III,8 |       dalej go ścigać obiecałeś. Dajże gęby, bom z ciebie rad!~-
33 III,23|    dokuczę w dodatku okrutnie.~- Dajże Boże, byś co wskórała.~-
34 III,26| rozwodził. Nasz pan miłościwy... dajże mu Boże zdrowie i długie