Tom, Rozdzial

 1  I,4  |             do rozpusty... Wstyd! hańba!... Myślałam, że to żołnierze
 2  I,5  |    ludzkich się boję, i krzywd! A hańbą z nikim dzielić się nie
 3  I,10 |     głosem:~- Zdrada! morderstwo! hańba! Jesteśmy Szwecją już, nie
 4  I,10 |      wyrzekać?! Mości panowie, to hańba, zdrada, morderstwo, parrycydium!...
 5  I,13 |         Przekleństwo temu domowi, hańba i gniew boży!~Słysząc to
 6  I,13 |        jasne utkwiła w Kmicicu:~- Hańba tym, którzy przy hetmanie
 7  I,14 |   Opuszczenie, ubóstwo, a do tego hańba..." Wszakże on, wojewoda
 8  I,14 |       Opuszczenie, ubóstwo, sąd i hańba..."~Jakże to? Więc Radziwiłłowi
 9  I,14 |         się ze mną podzielić...~- Hańbą! - poszepnęło sumienie.~-
10  I,17 |         hetmańskim staniesz? Tfu! Hańba cię czeka i kula w łeb,
11  I,18 |           Kiejdanach czeka, ale i hańba wiekuista na moje imię spadnie.
12  I,18 |         szlachcica wstyd, to jest hańba, którą obmyć musisz, inaczej
13  I,26 |          z buławą, ze wstydem i z hańbą, w upokorzeniu, w męce...
14 II,1  | spostrzegał, z których wyglądały: hańba, sromota, zguba dla niego
15 II,13 |           przyszedł, ze wstydem i hańbą odstąpić musi, bo moc jego
16 II,15 |          nie tylko klęska, była i hańba, bo przecie sam jenerał
17 II,17 |   pewnością, iż Szwedzi wkrótce z hańbą i upokorzeniem ustąpią.
18 II,19 |    podzielić się z tobą wstydem i hańbą, nie mogąc nic wskórać przeciw
19 II,19 |   Sadowski.~- Co nam pozostaje?~- Hańba...~- Odebrałem rozkazy -
20 II,41 |             Wybierajcie! Śmierć i hańba albo nagroda jutro! Lafę
21 III,5 |            jak zauważył Duglas, z hańbą graniczyła.~Samego Duglasa
22 III,15|            Biada tobie, ojczyzno! hańba tobie, szlachto! paroksyzm
23 III,15|            Ratować! osłaniać!" - "Hańba nie dotrzymać umowy!"~Wtem
24 III,16|           groziła zguba, tu i tam hańba.~W takiej rozterce dusznej