Tom, Rozdzial

 1  I,5  |    drodze niebieskiej, gdy nagle blask jego począł się mieszać
 2  I,7  |         się na wszystkie strony. Blask pochodni oświecał jakoby
 3  I,10 |          z rękoma nad oczami, bo blask czynił się coraz większy
 4  I,13 |    gwieździste, od których szedł blask na całą postać, a zapięty
 5  I,13 |  wyniosłym czole, a oczy rzucały blask niezwykły.~- Co waszej książęcej
 6  I,13 |       pod ranną rosą; oczy miały blask słodki a żywy, i rzekłbyś:
 7  I,14 |        jego postać otaczał jakiś blask niezwykły.~- Wasza książęca
 8  I,17 |   opończy. Hełmy poczęły odbijać blask poranny.~Pan Wołodyjowski
 9 II,13 |       się nad jego głową i jasny blask miesiąca pobielił wieże,
10 II,17 |          noc była widna, a biały blask od śniegu zdradzał ruchy
11 II,19 |          Boga patrzeć będą...~Tu blask tej światłości zaświtał
12 II,19 |   mieniąc się różowo i błękitno. Blask księżyca barwił na zielono
13 II,22 |    upadku nas ratować, kto dawny blask tej Rzeczypospolitej przywrócić,
14 II,29 |     karpy sosnowe, rzucając żywy blask na białe i dość puste ściany.
15 II,29 |          Pannę w rękach trzyma i blask mu od niej na lica pada...~
16 II,37 |          od poważnej jego twarzy blask bił niezwykły.~Akt ten woli
17 II,38 |          od poważnej jego twarzy blask bił niezwykły.~Akt ten woli
18 II,42 |         się na nich, rozrzucając blask silny. Przy onym blasku
19 III,8 |        ręką i począł patrzeć pod blask.~O kilkanaście kroków od
20 III,8 |     hełmy i pancerze, od których blask szedł okrutny. Gdzie indziej
21 III,9 | rozpromieniło mu tak oblicze, że blask bił od niego na pułki.~-
22 III,26| rozjaśniła się, jak gdyby na nią blask zórz porannych upadł, oczy
23 III,26|          nasycać światłem; blady blask jął srebrzyć groty włóczni,
24 III,29|          niebie, ale w zaścianku blask czynił się coraz większy,