Tom, Rozdzial

 1  I,3 |     było tylko świst zmarzłego śniegu pod płozami, parskanie koni,
 2  I,4 |       suszyły się przemokłe od śniegu buty.~- To waćpanny nogi
 3  I,5 |    gołych pognać kańczugami po śniegu, tak jakem raz panu Tumgratowi
 4 II,13|     pierwsze płatki rozmokłego śniegu. Ciszę przerywały tylko
 5 II,17|  lodowego wału, podskakując po śniegu na kształt ptaka, uderzyła
 6 II,17|        widna, a biały blask od śniegu zdradzał ruchy nieprzyjaciela.
 7 II,17|   dopóki raźne kroki i chrzęst śniegu nie ucichły.~- Wie wasza
 8 II,18|    jego chrzęściły wyraźnie po śniegu. W miarę też jak oddalał
 9 II,19|       ku klasztorowi, aż grudy śniegu sypały się jak grad spod
10 II,19|    gromadą. Jedni poklękali na śniegu, inni kiwali żałośnie głowami,
11 II,21| wchodząc do środka, klęknął na śniegu przy drzwiach. Głowę oparł
12 II,23|    koniec doleciał ich chrzęst śniegu tratowanego kopytami.~-
13 II,24|     pochyłości pokryte zaspami śniegu, na zrębach obramowane czarnym
14 II,24|   walce, i pnie drzewne, bryły śniegu, lodu, kamienie i okruchy
15 II,24|       głowy. Wielu poklękało w śniegu. Biskup krakowski podniósł
16 II,25|        na bruk wyprzątnięty ze śniegu i wysypany igłami świerków
17 II,26|       tu i owdzie batożkami po śniegu pognało... Wszczęły się
18 II,28|       tumany rozbitego w proch śniegu.~- Dobra noc do podsadzania
19 II,29|        już dzień tego wichru i śniegu - odpowiedział medyk. -
20 II,29|        się w tej chwili tumany śniegu i wicher począł wyć ponuro
21 II,30|      jasny, drobniuchne źdźbła śniegu latały po powietrzu, błyszcząc
22 II,31|      jasny, drobniuchne źdźbła śniegu latały po powietrzu, błyszcząc
23 III,6|        zmniejszał się jak kupa śniegu, którą polewają ze wszystkich