Tom, Rozdzial

 1  I,1  |      łamały pod obfitą okiścią, śnieg olśniewał oczy w dzień przy
 2  I,3  |        Dzień był jasny, mroźny. Śnieg migotał, jakby kto nań iskry
 3  I,3  |  uciekały w tył całymi pułkami. Śnieg szumiał, konie parskały,
 4  I,3  |    Rekuć i Zend wyskoczywszy na śnieg otoczyli kołem rozmawiających.~-
 5  I,4  |       izbie było ciemnawo. Okna śnieg zasuł, a długi, niski otwór
 6  I,5  |     resztki urazy stopniały jak śnieg przy płomieniu.~"Miłuje
 7 II,16 |          inni chwytali w dłonie śnieg i rozcierali go na tonsurach
 8 II,17 |    księżyc jasny, rozświecający śnieg, udaremniał ciągle jego
 9 II,17 |         wasza wielebność kroki? Śnieg chrzęści!~- Najświętsza
10 II,19 |         chmurami i począł padać śnieg obfity.~Gęste jego płaty
11 II,19 | wszystkie odgłosy ucichły, lecz śnieg padał coraz gęstszy. Na
12 II,19 |         je cała Rzeczpospolita.~Śnieg zasypywał ciągle ślady Szwedów.~ ~*~ ~
13 II,23 |     Morawy.~Dzień był chmurny i śnieg walił tak gęsto, że na kilkanaście
14 II,23 |        padł po chwili krzyżem w śnieg i począł całować tę ziemię
15 II,24 |        Wichry wywiały natomiast śnieg z dna wąwozu i kopyta końskie
16 II,24 |        nie słychać!...~- Bo tam śnieg leży. Na rany boskie! Już
17 II,25 |    gromkich, iż zdawało się, że śnieg od nich z gór opadnie. W
18 II,25 |        i począł, kłaniając się, śnieg jej brylantowym trzęsieniem
19 II,28 |        chwilę nasłuchiwał, jako śnieg chrzęścił pod stopami odchodzących;
20 II,29 |       syczał, jeno wicher wył i śnieg walił coraz większy przez
21 III,6 |       przygarnij,~Kochana!~ ~Bo śnieg pada i wiatr wieje,~Gdzież
22 III,23|         ten schwytał ją wiosną; śnieg śladów nie zdradzał, gdy