Tom, Rozdzial

 1  I,3  |   woźnicy.~Wreszcie pan Andrzej pochylił się ku Oleńce:~- Dobrze
 2  I,3  |     Znowu soboli kołpak Kmicica pochylił się nad kunim Oleńki. Sama
 3  I,17 |         w szeregach.~Pan Michał pochylił się ku Skrzetuskiemu.~-
 4  I,26 |    jakim się znajdował, i głowę pochylił nieco na piersi, a oczy
 5 II,11 |      ich do nogi wytępi.~Lisola pochylił swą rozumną głowę na piersi.~-
 6 II,16 |           rzekł Kmicic.~Po czym pochylił się do ucha księdza.~- A
 7 II,17 |     dźwigał na swych ramionach, pochylił się jak słabe dziecko, padł
 8 II,18 |        książę Heski.~A Sadowski pochylił się do Wrzeszczowicza:~-
 9 II,21 |         pańskich.~Jan Kazimierz pochylił się i począł podnosić go
10 II,25 |        tłuczenia szkła o głowy, pochylił się do siedzącego obok księdza
11 II,32 |     krwi unurzanego.~Pan Michał pochylił się do kolan pańskich i
12 II,36 | uderzyła w płacz głośny.~Kmicic pochylił się do kolaski.~- Nie bój
13 III,6 |        że jego chwila nadeszła, pochylił się w kulbace, ścisnął konia
14 III,6 |  jeszcze mocniej piętami, twarz pochylił na grzywę i rwał przed sobą
15 III,6 |       inni jeźdźcy polscy, więc pochylił się na nowo w kulbace i
16 III,6 |         ten ręce rozkrzyżował i pochylił się twarzą na grzywę końską.~
17 III,10|          Widząc to Wołodyjowski pochylił się do kolan kasztelanowi.~-
18 III,10|           Pan Wołodyjowski znów pochylił się do kasztelańskich kolan,
19 III,18|      wyszli, lecz pęd powietrza pochylił płomienie świec tak, iż
20 III,27|        sierp miesiąca pobladł i pochylił się ku zachodowi. Wówczas
21 III,27|  Bogusław, szyję Kmicic.~Książę pochylił się w kulbace; kary koń
22 III,32|      gdy nagle pan Wołodyjowski pochylił się do ucha Kmicica.~- Jędrek -