Tom, Rozdzial

 1  I,5  |        pociągnął dobrze polewki, odetchnął i rzekł:~- Muszę opowiadać
 2  I,9  |        prywatny list Radziwiłła, odetchnął, ruszył wąsikami i rzekł:~-
 3  I,18 |          odpowiedział Kowalski i odetchnął głęboko, jakby mu wielki
 4  I,20 |         Kiejdanach jęczą?~Kmicic odetchnął, bo ze słów i głosu poznał,
 5  I,26 |     książę.~I mimo całego gniewu odetchnął spokojnie; zrozumiał jedno
 6 II,1  |          trzeba czekać...~Soroka odetchnął. Pan Kmicic widocznie nie
 7 II,9  |    uszczerbku nie poniósł.~Stary odetchnął i już tylko ze zwyczaju
 8 II,11 |         po żyłach wraz ze krwią. Odetchnął tak głęboko, jak chory budzący
 9 II,12 |       nic już nie znaczy?~Kmicic odetchnął.~- Chwała Bogu! chwała Bogu! -
10 II,14 |        grają!...~Do południa ani odetchnął. Pot zlewał mu czoło, koszula
11 II,14 | niemożliwą do utrzymania.~Kmicic odetchnął głęboko.~- Spocznij! - rzekł
12 II,17 |          pan Piotr Czarniecki.~I odetchnął głęboko.~Nagle w dalekości
13 II,24 |      przecięto rzemienie. Kmicic odetchnął głębiej.~- Dycha! dycha!
14 II,29 |         nieco w rękach.~Charłamp odetchnął. Poprzednio był pewien,
15 II,36 |  rajtarom śmierć nie grozi, więc odetchnął lżej i rzekł:~- Mamyż z
16 II,41 |          pił obficie, a wypiwszy odetchnął głęboko.~- Ot! - rzekł -
17 III,15|         pilno patrzył im w oczy, odetchnął swobodniej.~- Najjaśniejszy
18 III,16|         już wyświadczył.~Ketling odetchnął.~- Mogęż śmiele mówić? -
19 III,18|         głowy i piersi.~Miecznik odetchnął głęboko, otworzył oczy,
20 III,26|      przerwał znów opowiadanie i odetchnął głęboko, lecz Kmicic zaraz
21 III,27|    spojrzał na Wołodyjowskiego i odetchnął głęboko; mały rycerz odetchnął
22 III,27|   odetchnął głęboko; mały rycerz odetchnął także i przestał wąsikami