Tom, Rozdzial

 1  I,1  |            odrzekł z wyniosłością i dumą:~- Tegom się nie spodziewał!
 2  I,1  |          Źle waćpan czynisz, że się dumą unosisz. Kondycje dziada
 3  I,10 |           do podjazdu, spoglądali z dumą na szlachtę, która zarzucała
 4  I,17 |          ratował.~- A co? - rzekł z dumą Zagłoba podnosząc głowę
 5  I,22 |             lecz z drugiej strony i duma przytaczała coraz nowe argumenta:~"
 6  I,25 |            jednocześnie zuchwałość, duma i pewność siebie, malujące
 7 II,4  |             młodzieńczyk podniósł z dumą pucołowatą twarz i począł
 8 II,4  |        Rzędzian z Wąsoszy - rzekł z dumą. Kmicic otwierał już usta,
 9 II,6  | zakonotujcie!~Tu Zagłoba spojrzał z dumą i powagą po obecnych, aż
10 II,6  |          albo przeciw nam - rzekł z dumą.~Ale wojewoda witebski był
11 II,18 |          Babinicz - odrzekł z pewną dumą - nazywam się Andrzej Kmicic,
12 II,25 |      zasługą, tam rozdrażniona jego duma gotowa była położyć się
13 II,25 |   klejnotach szedł przeciw królowi, duma jego nasyconą była dostatecznie.
14 II,29 |       pomocnika, ale odwrócił się z dumą od suplikanta.~Jako opryszka
15 II,29 |         nocy, na polu i pod dachem; duma nie mogła im zdzierżyć ani
16 II,29 |            srodze oburzała się jego duma: to jest błagać o ratunek
17 II,32 |          tej sławnej koronie, gdyby duma i błędy, które wyznawał,
18 II,34 |           pociemniała i oblokła się dumą.~- Skoro król cię na przewodnika
19 III,6 |      radował i biorąc się w boki, z dumą powtarzał do rycerstwa:~-
20 III,8 |            Była w nim wspaniałość i duma monarsza, i siła lwia, i
21 III,23|        jeszcze lepiej, bo jej serce dumą wezbrało. Tymczasem uczynił
22 III,30|            lżej, weselej. Ba! nawet dumą wzbiera serce junackie,