Tom, Rozdzial

 1  I,2  | niezrównany. Trzeci z kolei szedł Rekuć - Leliwa, na którym krew
 2  I,2  |           się patrzy - zapiszczał Rekuć - ankary smoliste i gąsiory
 3  I,2  |           na pocieszenie! - rzekł Rekuć.~- Nie! nie na pocieszenie! -
 4  I,2  |           nasza dola ! - piszczał Rekuć. - W tobie cała nadzieja,
 5  I,3  |          ogień skoczył! - zawołał Rekuć. - Zetnij, Jędrusiu, ale
 6  I,3  |    Kulwiec-Hippocentaurus, Uhlik, Rekuć i Zend wyskoczywszy na śnieg
 7  I,3  |          się konie zestraszyły, a Rekuć podniósł oczy w górę i piszczał:~-
 8  I,4  |  Kulwiec-Hippocentaurus, Ranicki, Rekuć i Zend, a za nimi czeladź
 9  I,4  |          z Kmicicem! - zapiszczał Rekuć. - Stań mu!~Ranickiego twarz,
10  I,4  |            A to i dobrze! - rzekł Rekuć.~Obaj porwali się do szabel,
11  I,4  |      trybunały ścigają! Daj rękę, Rekuć, odpuszczam ci!~- Byłbym
12  I,4  |          uszy obciął - zapiszczał Rekuć - ale już pogódźmy się!
13  I,4  |        gaudium uczynić - zauważył Rekuć. - Z nimi nie trzeba wiele.~-
14  I,4  |              wykrzyknął z zapałem Rekuć.~- Co waść mówisz: świece? -
15  I,4  |          odwróciły się ku izbie i Rekuć pierwszy dostrzegł, iż były
16  I,4  |       grzeczne nóżki! -zapiszczał Rekuć pochylając się ku klocowi.~-
17  I,5  |       wstrząsać z lekka rannym.~- Rekuć, Rekuć! - wołał - to ja,
18  I,5  |          z lekka rannym.~- Rekuć, Rekuć! - wołał - to ja, Kmicic!...~
19  I,5  |       ledwie dosłyszalny.~Po czym Rekuć wyprężył się, zesztywniał,
20  I,25 |     Kokosiński, Kulwiec, Ranicki, Rekuć i inne, wypadały z jego
21 III,26|           na czekaniku grywający, Rekuć, na którym krew ludzka nie