Tom, Rozdzial

 1  I,4  |      pułkownika przyjechali! - mruknął ponuro Józwa.~Panna dosłyszała
 2  I,4  |               pierś, zatrzymał i rzekł ponuro:~- Jeśli się waszmości chce
 3  I,11 |                w ziemię i zamyślił się ponuro, pan Stanisław wzdychał,
 4  I,13 |          Zbliża się czas próby - rzekł ponuro książę - a co do nieprzyjaciół
 5  I,20 |              stąpania, którym wtórował ponuro brzęk ostróg, i sześciu
 6  I,21 |            pójdzie inaczej!... - rzekł ponuro Kmicic.~Radziwiłł począł
 7  I,23 | Rzeczypospolitej nie wyjdzie! - odparł ponuro książę.~Kmicic zmarszczył
 8 II,3  |             nas nie pokazało - odrzekł ponuro Kiemlicz - i niech mnie
 9 II,15 |           oblężenia poniechać? - pytał ponuro Miller.~Oficerowie umilkli.
10 II,19 |             Dość mają prochów! - rzekł ponuro Miller. - To nowa dla nas
11 II,26 |             oddałem mu znaczne - mówił ponuro Kmicic - i to mogę rzec,
12 II,29 |             śniegu i wicher począł wyć ponuro w kątach sali.~Wszyscy ludzie,
13 II,29 |       sprzedawczyk!~- Tak jest - rzekł ponuro Charłamp. - Ale jeśli sponiewieracie
14 II,37 |        skonaniem w ręce wpadł! - rzekł ponuro.~- Twej zawziętości się
15 II,37 |            podchodził! - odparł równie ponuro Kmicic.~Na tym skończyła
16 II,38 |        skonaniem w ręce wpadł! - rzekł ponuro.~- Twej zawziętości się
17 II,38 |            podchodził! - odparł równie ponuro Kmicic.~Na tym skończyła
18 II,41 |               wszystkim - odpowiedział ponuro pan Andrzej ukazując palcem
19 III,6 |               zupełnie, a oni umierali ponuro, z zaciśniętymi zębami;
20 III,10|                czasu spoglądali na się ponuro, bo im się wydało, że szczęście
21 III,27|               zanim potępisz - odrzekł ponuro Kmicic. - Miałem go już