Tom, Rozdzial

 1  I,5  |        Dusze z nich wyszły, a ciał nie mogły rozbudzić ani
 2  I,6  |      wybladłych ludzi szukały ciał nieboszczyków lub ostatków
 3 II,15 |     szpadą na Kmicica, ale on ciął go szablą między oczy, aż
 4 II,15 |  otwarte, puste, ciche.~Stosy ciał leżały szczególniej pomiędzy
 5 II,15 | ratować ucieczką. Wszędy tyle ciał, a w niektórych miejscach
 6 II,15 |    okropnych. Chłop, który go ciął, dosięgnął go samym końcem
 7 II,16 |   naszymi łzami, ofiarowaniem ciał i zdrowia naszego nie zmiękczymy
 8 II,24 |      na bezkształtne już masy ciał końskich i ludzkich.~- Górale!
 9 II,42 |     mi się z nim nie mierzyć. Ciął mnie koncerzem w głowę i
10 III,4 |       wydawszy okrzyk radosny ciął w skroń samego Swena, któren
11 III,6 |       dla lepszego rozmachu i ciął strasznie; rękę wraz z łopatką
12 III,7 |      zamek i przeszło pięćset ciał tych, którzy się cofnąć
13 III,9 |   przed karczmą zostało kilka ciał ludzkich i końskich, oddział
14 III,9 |  okrutna a żałosna mieszanina ciał ludzkich pomiażdżonych kopytami,
15 III,9 |       tak bezładnie ze stosów ciał, że trudno było odgadnąć,
16 III,9 |     wonią prochu, z wyziewami ciał i końskim potem.~Pan Czarniecki
17 III,27|   Kmicicowy rzucał się oślep, ciął, kąsał, kłuł, szerzył strach
18 III,27|     strasznym mężem.~Wreszcie ciął pan Andrzej przez skroń
19 III,27|  zdołał zastawić się na nowo, ciął go samym końcem szabli w
20 III,29|   ataku zostawało kilkanaście ciał końskich i ludzkich na drodze
21 III,30|       ze straszną zajadłością ciał swych towarzyszów, aby się