Tom, Rozdzial

 1 II,33 |            przysłany. Dowodził nim Akbah-Ułan, z dobrudzkich, zatem najtęższych
 2 II,34 |      ROZDZIAŁ 33~Tegoż samego dnia Akbah-Ułan bił czołem królowi, a zarazem
 3 II,34 | powstrzymywał. Wolałby był zapewne Akbah-Ułan nie mieć nad sobą takiego
 4 II,34 |             Boga mi! Jutro!~- Może Akbah-Ułan nie zechce, że to konie
 5 II,34 |            wprost za miasto, gdzie Akbah-Ułan stał z czambułem.~Stary
 6 II,34 |            król stanowi! - odrzekł Akbah-Ułan.~- Akbahu-Ułanie - powtórzył
 7 II,34 | wydobywając sznur z kieszeni.~Lecz Akbah-Ułan leżał już u jego nóg i bił
 8 II,34 |        pies owczarski ogania owce. Akbah-Ułan spoglądał na młodego junaka
 9 II,34 |  wyruszeniu, jako temu wodzowi sam Akbah-Ułan strzemię trzymał.~Tymczasem
10 II,36 |              Twoja wola! - odrzekł Akbah-Ułan przykładając dłoń do czoła,
11 II,42 |      przygody przybyli do Tatarów.~Akbah-Ułan stawił się zaraz przed Babiniczem
12 II,42 |           Janowem, i rozpoznał, że Akbah-Ułan przesadzał mówiąc, że piechota
13 II,42 |           Potoniem! - odpowiedział Akbah-Ułan.~- Za mną!~Tatarzy nie wiedzieli,
14 III,11|            rozkaz, aby z podjazdem Akbah-Ułan poszedł- odparł ordynansowy.~-
15 III,11|         Mokotowa aż ku Wiśle.~Wtem Akbah-Ułan, który jeździł z podjazdem,
16 III,11|       drogę, zaraz im pomoc wyślę!~Akbah-Ułan wspiął konia, za nim poleciał
17 III,12|      zagrzmiał Roch Kowalski.~Wtem Akbah-Ułan wsadził swą zwierzęcą twarz
18 III,13|      zagrzmiał Roch Kowalski.~Wtem Akbah-Ułan wsadził swą zwierzęcą twarz
19 III,26|      przynależną.~- Ałła! - mawiał Akbah-Ułan - mało ich Bakczysaraj zobaczy,
20 III,27|           okrzykiem czapki w górę.~Akbah-Ułan zeskoczył z konia i począł
21 III,30|          Wtem zbliżył się ku niemu Akbah-Ułan, podobniejszy do straszydła