Tom, Rozdzial

 1  I,7  |       niech leży spokojnie... Ej, żelazna to głowa, że od takiego
 2  I,10 |         słuchać nie chciano.~Kulą żelazną u nóg tego wojska był nieprzeliczony
 3  I,10 |  siedmnaście tysięcy weteranów, w żelazną dyscyplinę ujętych.~Z jednej
 4  I,12 |         zamknięty od przodu kratą żelazną, nabijaną długimi kolcami.
 5  I,13 |       rozpaczliwym wzrokiem przez żelazną kratę na wesoły świat boży.
 6  I,16 |       burzę w obliczu. Przed jego żelazną wolą i despotyzmem gięło
 7  I,17 |           śmiała drgnąć nawet pod żelazną jego ręką. Miało się spełnić
 8  I,22 | pozwolenie objął jej kibić jakoby żelazną obręczą, lecz ona ciężyła
 9 II,8  |       rzekł książę. - Są ludzie z żelazną twarzą i żbiczym wzrokiem,
10 II,12 |        który je ożywiał, dawał im żelazną odporność. Każdy się modlił,
11 II,12 |    Carolus odjechał, a Wittenberg żelazną podobno ręką rządzi w Krakowie
12 II,14 |        ojczyku. Owóż kula to jest żelazna, a wewnątrz drążona, prochami
13 II,16 |       lecz Kmicic schwycił go swą żelazną ręką za garść, wykręcił
14 II,19 |           od świeczek, i niejedna żelazna pierś wezbrała westchnieniem,
15 II,21 |          obłożnie zachorować. Ale żelazna natura przemogła. Następnej
16 II,21 |           zdawało się, że ktoś mu żelazną dłonią ścisnął serce. Żal
17 II,35 |       który prowadził Kmicic, pod żelazną bowiem jego ręką dzicy wojownicy
18 II,41 |        znacznie i owa niby obręcz żelazna, która gniotła mu krtań,
19 III,9 |   miasteczek Litwa trzymana dotąd żelazną ręką Pontusa de la Gardie,
20 III,11|          Wołodyjowski trzymał ich żelazną ręką, później też, patrząc