Tom, Rozdzial

 1  I,1  |   nieboszczyka rodzica. Pewnie waćpannie wiadomo dobrze, że przed
 2  I,1  |        zaprosił... Ci przyjadą waćpannie czołem bić. ~- A gdzież
 3  I,3  |        się ku Oleńce:~- Dobrze waćpannie?~- Dobrze - odrzekła podnosząc
 4  I,4  |       do Upity wstępujemy, aby waćpannie dobrodzice do stópek upaść
 5  I,7  |   pierwsza użaliła.~- Dziękuję waćpannie. Kiedy tak, to nie mam po
 6  I,7  |       Tak jest. My to przyszli waćpannie na ratunek...~Billewiczówna
 7  I,7  |   poskoczył ku niej żywo.~- Co waćpannie jest?~- Nic... nic... Czekaj
 8  I,7  | poskoczył ku niej.~- Nic tu po waćpannie! Okazałaś chrześcijańskie
 9  I,8  |      pan Michał. - Gdybym ja o waćpannie zapomniał, tedy nie byłbym
10  I,8  |            westchnęła panna.~- Waćpannie pewnie na myśli stoi ów
11  I,8  |      głośno do panny:~- Więcej waćpannie powiem!... Sposób pana Kmicica
12  I,8  |       A może jeno pośpiech się waćpannie nie podoba? Dajże mnie nadzieję!~-
13  I,24 |       Bóg prowadź!" Trzeba też waćpannie wiedzieć, że uraza i gniew
14  I,24 |       że lżej będzie i mnie, i waćpannie, gdy się rozmówiem. Waćpanna
15 II,37 |        to bym się był pewnie w waćpannie na umor rozkochał.~Anusia
16 II,38 |        to bym się był pewnie w waćpannie na umor rozkochał.~Anusia
17 III,22|        i spytać się, czyli się waćpannie pobyt w Taurogach podobał?~-
18 III,22|        jeno przez komisarzy... Waćpannie trzeba by człowieka życzliwego,
19 III,22|       znam, i tyle tylko o nim waćpannie powiem, że gdybym ja sam
20 III,28|  Oleńka ma bystry rozum, ale i waćpannie go nie brakuje. Choćbyśmy