Tom, Rozdzial

 1  I,3  |          cicho jak w kościele.~- Tyś chłop mowny - szeptał pan
 2  I,21 |   wszystkiego wojska się najeść, tyś ledwie z ich rąk nie zginął,
 3  I,23 |        którzy ze mną trzymają... Tyś mi wraz do tego, ile że
 4  I,23 |       zaczął w skrzynie pukać, a tyś człek inny. Słuchaj tedy,
 5  I,23 |      ludzi na śmierć skazałem, a tyś ich wyprosił. Nic ci się
 6 II,18 |          dwóch tylko: ja i ty! A tyś się właśnie do kompanijki
 7 II,19 |        więc mi odejść nie wolno; Tyś mnie na straży postawił,
 8 II,28 |           Panie bracie - rzekł - tyś zgnębił Radziwiłła, tyś
 9 II,28 |          tyś zgnębił Radziwiłła, tyś mnie uczynił hetmanem...
10 II,32 |         postać małego rycerza.~- Tyś to, żołnierzyku, pierwszy
11 II,34 |       struna.~- Wedle rozkazu!~- Tyś człek wierny i w potrzebie
12 II,34 |     trafiłbym, gdzie potrzeba, a tyś młody i niedoświadczony.~"
13 II,35 |      mogę mieć? Nic!~- Janie!... tyś się z Babiniczem zmówił
14 II,39 |        oczy.~- Mości towarzyszu, tyś pijany. Jakżeby już do Drohiczyna
15 III,3 |         Waszmość polec możesz, a tyś mi jako konsyliarz potrzebny,
16 III,8 |     Poznaję natychmiast waćpana: tyś to usiekł Kanneberga.~Wszystkie
17 III,17|        Billewiczówny nastawać... Tyś Radziwiłł! Nic to! nie masz
18 III,20| przeszłabyś, ale po moim trupie. Tyś mnie, pani, nie znała i
19 III,27|      Niech cię Bóg błogosławi!~- Tyś to mi rękę formował! - odrzekł
20 III,27|      desperację... ale zawsze... tyś, widzisz, zdrajcę ojczyzny