Tom, Rozdzial

 1  I,1  |         świecie.~Z wolna wziąwszy świecę, przeszła do izby sypialnej
 2  I,1  |           podnosząc w górę oczy i świecę.~
 3  I,4  | poprobować! - rzekł nagle Zend.~- Świece, nie panny! - wykrzyknął
 4  I,4  |          Rekuć.~- Co waść mówisz: świece? - sosny! A pyski u każdej
 5  I,5  |       skoczył, ona zaś chwyciwszy świecę przeszła do izby jadalnej,
 6  I,5  |         Zaledwie zdołała postawić świecę na stole, gdy w sieni dał
 7  I,16 |          ulepię z tego wosku taką świecę, jaką zechcę, i komu zechcę,
 8  I,17 |     migotały coraz wyraźniej niby świece jarzące, dymem otoczone.~-
 9  I,18 |         gasząc ich przed sobą jak świece.~Lecz już powszechnie poczęli
10 II,11 |          wota metalowe i woskowe, świece, obrazy, szkaplerze. Fala
11 II,12 |        między światłem a cieniem. Świece na ołtarzu miały glorie
12 II,15 |          głowę i odsuwając na bok świecę spytał:~- A kto tam? Jest
13 II,15 |          w którym płonęły jarzące świece.~Za stołem siedziało trzech
14 II,17 |        inni. Pozapalano wszystkie świece, bo już mroczyło się na
15 II,17 |            w niektórych ołtarzach świece wypadły z lichtarzy.~Woda
16 II,17 |       widok! - rzekł pan Piotr.~- Świecę z daleka! - zawołał Kmicic -
17 II,17 |        Kordecki skwapliwie usunął świecę, pan Andrzej położył na
18 III,4 |          gasił go tak prędko jako świecę; czasem zaś jechał na karku
19 III,18|    obficie wosk.~- Patrz, jak się świece palą - rzekł książę. - Cóż
20 III,27|          gasił żywoty ludzkie jak świece. Czasem całą szablą uderzy,