Tom, Rozdzial

 1  I,1  |          o śmierci to oni. Panie, świeć nad duszą mego dobrodzieja!
 2  I,2  |            Dym przesłonił światło świec i postacie strzelających.
 3  I,9  |           Zbarażu poległ... Panie świeć nad jego duszą!... człek
 4  I,12 |           pan Podbipięta - Panie, świeć nad jego duszą - miał się
 5  I,13 |        jękiem żałosnym. Płomienie świec chwiały się od wstrząśnień.~-
 6  I,14 |        pociemniało, bo na knotach świec osiadły grzyby, jeno przez
 7  I,14 | Harasimowicz poobjaśniał knoty od świec, po czym wyszedł i po chwili
 8  I,20 |          je na stole; przy blasku świec widać było twarz pana miecznika
 9 II,1  |         bo nie masz latarni.~- To świeć łuczywem; spalisz szopę
10 II,1  |        koni i weszli do środka.~- Świeć! - rzekł Soroka.~Chłop podjął
11 II,12 |      rozpraszały zupełnie płomyki świec jarzących się przed ołtarzem.
12 II,13 |           oczy stały się do dwóch świec podobne, a w ręku dzierżył
13 II,14 |   nowicjatu weszli. Żółte płomyki świec chwiały się na wietrze,
14 II,21 |           tę postać. Żółte blaski świec zapalonych przed ołtarzem,
15 II,30 |           w połączeniu z blaskiem świec, od których ołtarz gorzeć
16 II,30 |           i chwieją się płomienie świec; dymy z kadzielnic igrają
17 II,31 |           w połączeniu z blaskiem świec, od których ołtarz gorzeć
18 II,31 |           i chwieją się płomienie świec; dymy z kadzielnic igrają
19 III,7 |         moi kompanionowie! Panie, świeć nad ich duszą! dawno już
20 III,18|      powietrza pochylił płomienie świec tak, iż długo nie mogły