Tom, Rozdzial

 1  I,1  |      dziadusia podkomorzego? - spytała panna.~- Nie wiedziałem,
 2  I,4  | ugodzona. Pobladła bardzo, ale spytała spokojnie:~- Prawdali to,
 3  I,7  |     pluderki trzeba ubierać? - spytała najmłodsza, Zonia, zaciekawiona
 4  I,7  |       strząsnęła w tył włosy i spytała :~- Kto waćpan jesteś?~-
 5  I,8  |        Skąd to waćpan wiesz? - spytała żywo panna podnosząc na
 6  I,13 |       waćpan myślisz czynić? - spytała nagle panna Elżbieta Sielawska
 7  I,20 |         rzekł.~- A to po co? - spytała.~- Bo książę hetman prosi...~-
 8 II,36 |      przez okno.~- A co tam? - spytała.~- Nic! pan starosta kałuski
 9 II,36 |  powtórzył Kmicic.~- Co tam? - spytała znów Anusia.~- Nie pojedziem
10 III,18|     Czyś ją waść zamordował? - spytała Sakowicza.~- Uchowaj Boże! -
11 III,20|        gdy Oleńka na powitanie spytała go o zdrowie, młody oficer
12 III,20|         Waćpan mi odmawiasz? - spytała ze zdumieniem Billewiczówna.~
13 III,21|        usiadł, co gdy uczynił, spytała:~- Gdzie książę obecnie
14 III,21|         Jaki pan Andrzej?... - spytała nagle, blednąc, Oleńka.~-
15 III,23|         Anusia niezbyt wierząc spytała zaraz tego samego dnia Oleńki,
16 III,23|        pogardliwą.~- Podobno - spytała - waćpan ze strachu przed
17 III,23|    kolaski i powiozę!~- Tak? - spytała dziewczyna. - Tom, widzę,
18 III,23|       Musimy uciekać! Kiedy? - spytała dzielna dziewczyna blednąc
19 III,23|    radości, że aż ta zdziwiona spytała:~- Co ci jest, Anusiu? Wszakże
20 III,31|        spotkanie.~- Czy już? - spytała.~I nie mogła mówić więcej,