Tom, Rozdzial

 1  I,2  |                huknął, izba napełniła się dymem prochowym.~- Chybił, chybił!
 2  I,3  |                 Bij! kto w Boga wierzy! z dymem łyków!~- Milczeć! - huknął
 3  I,17 |            wyraźniej niby świece jarzące, dymem otoczone.~- To groty połyskują! -
 4  I,25 |                  ludzi, a miasto puścił z dymem, gdyby nie niespodziewana
 5 II,2  |                   Patrz jeno, byś się tym dymem sam nie zadławił!~Głos w
 6 II,14 |               oddechu dla wpół zduszonych dymem piersi, coraz nowe stada
 7 II,15 |             zamknięte w izbach dusiły się dymem i gorącem.~Ledwie pogaszono
 8 II,15 |             potężna twierdza z popiołem i dymem już by uleciała, a oni sobie
 9 II,17 |              strachów, zabobonu, czarów z dymem się rozwieje, wnet rzeczy
10 II,17 |              utworzyła w połączeniu się z dymem i kurzawą kłęby pary tak
11 II,18 |                 powietrze, nie przesycone dymem prochowym, wchodziło do
12 II,25 |                wieże i blanki pokryły się dymem, dzwony biły jakby na pożar.
13 II,26 |                się usiekło, tu i owdzie z dymem puściło... tu i owdzie batożkami
14 II,26 |               poszarpano, za com miasto z dymem puścił...~- Na Boga! Toż
15 III,3 |               siłą. Cały Zamość okrył się dymem, jakby chmurą niezmierną,
16 III,9 |               niewolę jeńcom, puszczali z dymem wsie, wycinali w pień osady,
17 III,15|                 domu bożym i pomieszana z dymem, jęła dławić spracowanych
18 III,22|                przez chwilę zaszły mu jak dymem, ale wkrótce się opamiętał
19 III,27| nieprzyjacielskich. Całe pole pokryło się dymem i w tymże dymie wolentarze
20 III,30|                  niegdyś za kompanionów z dymem puścił! Widocznie ręka boska