Tom, Rozdzial

 1  I,6  |           które spełnił, a wówczas chwytał ją żal prawdziwie niezmierzony
 2  I,14 |            gniew szalony, wściekły chwytał chwilami za pierś oligarchy.
 3  I,17 |        wozie, a raczej na wozie, i chwytał w objęcia Skrzetuskich,
 4 II,7  |        ufność największą pokładał, chwytał się za skronie i powtarzał
 5 II,11 | dobrowolnie Szwedom wydał.~Wówczas chwytał go żal tak niezmierny, że
 6 II,13 |           rozpaczy; trzecich gniew chwytał nadludzki, jakoby głowy
 7 II,18 |         tak że co chwila mimo woli chwytał się zań ręką, ale myślał
 8 II,19 |           Miller, który jak tonący chwytał się każdej deski i łatwo
 9 II,23 |           a on nadlatywał koniem i chwytał go w lot za rękojeść. Król
10 II,25 |      młyńskim i takowy w powietrzu chwytał. Północ położyła dopiero
11 III,6 |            Polanowski za głowę się chwytał, pan Michał wąsikami ruszał.~-
12 III,6 |        Czarniecki, aż się za głowę chwytał, to znów dłońmi po kolanach
13 III,8 |            słuchając, za głowę się chwytał ze zdumienia, wreszcie uścisnął
14 III,16|            oszmiańskim sam na sam, chwytał się Bogusław za włosy, wołając: ~-
15 III,23|           i tym bardziej, kto żyw, chwytał za broń.~W mig zapomniano
16 III,26|       prowincji pruskiej.~Kto żyw, chwytał za broń, by dać opór strasznym
17 III,26|        czupryny darł i ręce łamał, chwytał wilgotną ziemię garściami
18 III,27|        bronił się rzadko, częściej chwytał rapier za ostrze i rękojeścią
19 III,28|              Noc biegła, a sen nie chwytał się powiek nieszczęsnej
20 III,32|           I chwilami płacz radości chwytał go za gardło, to znów porywało