Tom, Rozdzial

 1 II,2  |        prędzej przyjmą przestrogę."~Babiniczem zaś nazwał się pan Andrzej
 2 II,3  |         jeno waszecią, a z nazwiska Babiniczem!~Kiemlicz wyszedł i w godzinę
 3 II,12 |          Przed ludźmi chcę się zwać Babiniczem, od jednej mojej majętności
 4 II,12 |           nad pobożnym i skruszonym Babiniczem. Lecz się przełamał raz
 5 II,26 |        poczęły się od tego, żeś się Babiniczem przezwał... Zwijże się tak
 6 II,35 |        Ordyńcy ci w proch się przed Babiniczem rozsypują. Wiesza ich za
 7 II,35 |          Nic!~- Janie!... tyś się z Babiniczem zmówił na jej cnotę?!~-
 8 II,42 |   Akbah-Ułan stawił się zaraz przed Babiniczem i zdał mu relację ze swych
 9 III,10|           ten pan Kmicic, który się Babiniczem teraz zowie, żołnierz przedni,
10 III,23|            wieści, że pan Sapieha z Babiniczem nie tylko nie zbliżają się
11 III,23|     księciem umykali?~- Przed panem Babiniczem! - odrzekła dygając z wielką
12 III,23| niezrównanej odwagi, jednakże przed Babiniczem czuł on jakiś strach, prawie
13 III,23|             na się, abyś miał się z Babiniczem mierzyć, bo nie zdążasz,
14 III,24|       szlakiem, zatem już z tyłu za Babiniczem. Upał mordował straszliwie
15 III,25|       szlakiem, zatem już z tyłu za Babiniczem. Upał mordował straszliwie
16 III,28|           że groźny wojownik, zwany Babiniczem, posunął się od Taurogów
17 III,28|            Babinicz był bliższym, i Babiniczem więcej się zajmowano.~Anusia
18 III,29|             instynktową obawę przed Babiniczem, ale teraz gotów był sam
19 III,29|         znajomością żołnierki przed Babiniczem, że nawet podjeździk wysłał
20 III,30|               Widzę, że przed panem Babiniczem stoję! - rzekł. - Rad jestem,