Tom, Rozdzial

 1  I,5  |       jednakowej pozycji, i jakieś straszne przeczucie chwyciło go za
 2  I,10 |         milczenie panowało dokoła. Straszne jakieś uczucie ogarnęło
 3  I,11 |      oblicze pobladło?~- Stanisław straszne przywiózł wieści - odrzekł
 4  I,12 |     przynajmniej nie było.~- Takie straszne trzy wojny; gdy po prawdzie
 5  I,14 |         stanie?...~Były to pytania straszne, bo i położenie było straszne.
 6  I,14 |      straszne, bo i położenie było straszne. Książę rozumiał dobrze,
 7  I,17 |      wzburzenie panuje między nimi straszne i że towarzystwo wysłało
 8  I,25 |            jeszcze okolic, słyszał straszne opowiadania o okrucieństwach
 9 II,1  | przekonania, że było ono po prostu straszne. Po porwaniu Bogusława Radziwiłłowie
10 II,1  |            Kmicicu poznanie, w jak straszne i haniebne popadł terminy.
11 II,7  |          skronie, byłby przyjął to straszne, milczące widmo nieulękłym
12 II,11 |         rozumną głowę na piersi.~- Straszne, niesłychane rzeczy! - rzekł.~
13 II,15 |             ale uderzenie było tak straszne, że otwarło całą klatkę
14 II,17 |             to dymy układały się w straszne i dziwaczne postacie; to
15 II,18 |            nie przychodziło na jak straszne sam naraża się niebezpieczeństwo.
16 II,19 |        rzekł:~- Zakryj co prędzej! Straszne! Straszne!~Posępna cisza
17 II,19 |       Zakryj co prędzej! Straszne! Straszne!~Posępna cisza zapanowała
18 II,20 |    środkiem, by zgnieść w zarodzie straszne niebezpieczeństwo. Karol
19 II,21 |          słowa królewskie podobnie straszne uczyniły na młodym szlachcicu
20 II,23 |         zgrozą pomyślał znowu, jak straszne wrażenie musi uczynić to
21 II,40 |           nasyłam?~Sakowicz utkwił straszne oczy w hetmanie i rzekł
22 III,1 |           wprędce pomiarkował, jak straszne jest jego przedsięwzięcie.
23 III,4 |            i jeźdźców. Jeno krzyki straszne podnosiły się z tego wiru
24 III,4 |          Florentczyk go wyćwiczył, straszne, bo zwodnicze i niemal nieodbite,
25 III,17|          Bogusławem były po prostu straszne, dlatego że nigdy nie było
26 III,20|      wisiały w Taurogach, były tak straszne, że stokroć przewyższały
27 III,22|            Srogi gniew wystąpił na straszne i bez tego lica Sakowicza.
28 III,23|        Gdyby Anusia wiedziała, jak straszne Sakowiczowego zniecierpliwienia
29 III,26|      pierwsze wieści mogły być tak straszne. Wytłumaczono mu, że Karol
30 III,26|            rzuciły się choroby tak straszne, iż gorzej bitew je niszczą.
31 III,27|          litewskiej jazdy było tak straszne, że masy kawalerii nie mogły
32 III,27|            w sercach rycerstwa, że straszne to upokorzenie nie wzbudziło
33 III,28|           wieści radosne zarazem i straszne, które tysiącznym echem