Tom, Rozdzial

 1  I,5  |          Waćpan nie masz wstydu i sumienia! - rzekła.~Kmicic spojrzał
 2  I,5  |          w której czynił rachunek sumienia, i rachunek ten ciężył mu
 3  I,8  |        trochę sławy uszczknęło, a sumienia niczym nie zbrudziło. Tak
 4  I,17 |           Wejdź w siebie, zapytaj sumienia, co ci czynić należy: czy
 5  I,24 |          o tym. Każdy niech wedle sumienia idzie, a Bóg intencje osądzi.
 6  I,25 |     kanalia w tym kraju żywie bez sumienia i ambicji... I taki kraj
 7 II,2  |           i żal jakiś do własnego sumienia, że taką gorzką mówiło prawdę.~-
 8 II,6  |       pytałem się Boga i własnego sumienia, zali mam mu i nadal siły
 9 II,15 |    gramoląc się na mur. - Toż bym sumienia nie miał! Lepiej czuwać
10 II,16 |         na serca, nie bierzcie na sumienia wasze tak strasznej odpowiedzialności!...
11 II,16 |            by przez nie rozbudzić sumienia ludzkie i cały kraj ocalić -
12 II,26 |        wiary, ani uczciwości, ani sumienia, a ze słowa własnego tyle
13 II,27 |          miłości do ojczyzny, ani sumienia, ani ładu, ani wytrwania,
14 II,29 |         tak jego szarpały wyrzuty sumienia, a nie było nigdzie na świecie
15 II,34 |         po chwili dla uspokojenia sumienia dodał:~- A przy tym ojczyźnie
16 II,36 |           przezwyciężyła skrupuły sumienia i dopiero gdy Anusia, której
17 III,20| uperfumowanych szelmów bez czci i sumienia!~A gdy Oleńka nie odrzekła
18 III,21|         dzielność w obliczu, jeno sumienia nie miał ni bojaźni bożej.~
19 III,31|     głosem; czując jednak w głębi sumienia, że jeszcze jej dusza nie