Tom, Rozdzial

 1  I,7  |         skarbczyka, byłaby z samego strachu umarła... Powinna być wdzięczna...
 2  I,8  |            się wywiedzieć, czyli od strachu jakiego szwanku nie poniosło,
 3  I,17 |          resztki siwizny na łbie ze strachu stają. Tak jest!... Ale
 4  I,18 |            jeźdźców, z rozdętymi od strachu chrapami i rozwianą grzywą,
 5 II,6  |       Radziwiłł nie posądził, że ze strachu przed nim buławę oddajecie...
 6 II,14 |          żyłka trzęsła się w nim ze strachu, bo pierwszy raz wojnę oglądał.
 7 II,17 | porozumiewają i z chanem. Szwedzi w strachu, ogień w całym kraju, wojna
 8 II,17 |          ołowiem. Te więcej jeszcze strachu niż szkód przyczyniły oblężonym.~
 9 II,18 |     rzezimieszku! ty podłoto!... ty strachu na stare baby!... ty wyskrobku
10 II,24 |      pierwszej chwili zamieszania i strachu, wstyd widocznie uczyniło
11 II,29 |        ziemię, wszyscy oniemieli ze strachu.~Podniósł się pierwszy Charłamp
12 II,35 |           czuli dlań miłości, ile i strachu.~Prawda, że pan Andrzej
13 II,36 |            bywało. Ochłonęła już ze strachu zupełnie. Serce wezbrało
14 II,40 |           Radziwiłłów, po trochu ze strachu przed Kmicicem, bo opornych
15 III,23|       Podobno - spytała - waćpan ze strachu przed panami Billewiczami
16 III,23|           marszcząc brwi - i nie ze strachu, jeno się tam przenoszę
17 III,23|      Babinicz tu idzie! Sakowicz ze strachu mrze i wszyscy oni!... Pan
18 III,27|      pomogło, bo medyk sam febry ze strachu dostał.~- Rzucać w prześcieradłach? -
19 III,27|           znanego głosu przyległ ze strachu do konia. Kmicic kazał mu