Tom, Rozdzial

 1  I,1  |       brzeźniaków i łuczywa. Gdy płomień strzelił jaśniej, widać
 2  I,1  |      okrzykach Żmudzina; wówczas płomień oświecał jej białą twarz
 3  I,1  |         tym ognisku rozpalił się płomień spokojny, ale jasny, równy,
 4  I,11 |       tutaj daleko, kto wie, czy płomień wkrótce i tych stron nie
 5  I,17 |       wóz. Pan Wołodyjowski miał płomień w oczach.~- To moi laudańscy
 6  I,18 |        przyległe dachy. Na ulicy płomień oświecał większe i mniejsze
 7  I,25 |    wszystkich sił, jakoby chciał płomień zagasić.~- Dość! - rzekł
 8 II,13 | refektarzu.~W chwilę potem jasny płomień oświecił podnóże klasztoru.
 9 II,15 |       klasztor, stoi kościół, że płomień dotąd nie zwyciężył wysileń
10 II,30 |     radość niepojęta jako czysty płomień rozpaliła się na twarzach,
11 II,31 |     radość niepojęta jako czysty płomień rozpaliła się na twarzach,
12 II,32 |         jakby kto chciał prochem płomień zasypać. Manifest ów, zapewne
13 II,37 |        przysłał. Radość tedy jak płomień wybuchnęła pomiędzy tysiącami
14 II,38 |        przysłał. Radość tedy jak płomień wybuchnęła pomiędzy tysiącami
15 II,40 |  wybuchała od czasu do czasu jak płomień.~Był to raczej kompanion
16 II,41 |  otworzyły się zupełnie i jakoby płomień przeleciał mu przez twarz.
17 III,6 |          źrebca i rzucił się jak płomień naprzód, gdy zaś każdy z
18 III,9 |         i wspinał się wyrzucając płomień z nozdrzy, on zaś szablę
19 III,32|        jakby przerażona; naprzód płomień, a potem bladość śmiertelna