Tom, Rozdzial

 1  I,5  |          waćpan uczynił? - pytała niespokojnie Oleńka.~- Kazałem dać po
 2  I,5  |         na umor czy co? - mruknął niespokojnie.~Następnie zbliżył się niecierpliwie
 3  I,7  |            Serca laudańskich biły niespokojnie.~- Na szable? - spytał wreszcie
 4  I,13 |     książęcej mości jest? - pytał niespokojnie rycerz.~- Nic, nic!...~Radziwiłł
 5  I,13 |         dzieje? - szeptano naokół niespokojnie.~I złowrogie przeczucie
 6  I,20 |       wieś z bijącym sercem i tak niespokojnie jak Tatar, który wjeżdżając
 7 II,2  |     poczęli mierzyć go ciekawie i niespokojnie oczyma.~- A gdzie drugi
 8 II,2  |      szklanki. Wszedłszy spojrzał niespokojnie na synów i na pana Kmicica,
 9 II,2  |        brzeżku ławki i wyciągając niespokojnie swą siwą, szczeciniastą
10 II,6  |       Ogień rozpoczynają! - rzekł niespokojnie.~- Na wiwaty - odparł Skrzetuski.~
11 II,9  |        szlachcic urwał i spojrzał niespokojnie na pana Kmicica.~- Ale waszmość
12 II,16 |         nie mógł; jął więc rzucać niespokojnie spojrzenia na innych ojców,
13 II,16 |            jednakże biło mu serce niespokojnie, gdy następnego ranka ujrzał
14 II,19 |     miejscu. Wszystkie serca biły niespokojnie.~Książę Heski i Sadowski
15 II,20 |            Kiemlicz znów spojrzał niespokojnie na Kmicica, bo pomyślał,
16 II,35 |        Wypukłe jego oczy śledziły niespokojnie każdą potrawę, a gdy mu
17 II,42 |         poczęła ruszać się w nich niespokojnie; coraz więcej żołnierzy,
18 III,15|    hetmańską szarżę.~Jadąc rzucał niespokojnie oczyma na króla, na sztab
19 III,15| Dostojnicy stropili się i poczęli niespokojnie spoglądać na króla.~- Co