Tom, Rozdzial

 1 II,2  | równie okrutni jak mężni. Syn Kosma nosił czas jakiś chorągiew
 2 II,2  |  weszli dwaj synowie starego: Kosma i Damian, bliźniacy, chłopy
 3 II,2  |   gdybyście im w ręce wpadli?~Kosma i Damian milczeli.~- Niebezpieczny
 4 II,2  |         Jakże nie! - odrzekli Kosma i Damian.~- Tak i myślałem.
 5 II,4  |    już dwaj młodzi Kiemlicze, Kosma i Damian, podnieśli się
 6 II,4  |       głowami aż do pułapu, i Kosma spytał:~- Ociec, prać?~-
 7 II,4  |       płazować krwawą szablą.~Kosma i Damian uskoczyli pośpiesznie
 8 II,4  |        Kopnęli się tedy w mig Kosma i Damian, a za nimi ojciec,
 9 II,4  |    Balim się! - odpowiedzieli Kosma i Damian.~Jeden Soroka był
10 II,18 | pistolety?~- Ja mam - odrzekł Kosma.~- Dawaj! Nabity? Podsypany?~-
11 II,18 | stanął w cieniu przy ścianie. Kosma i Damian zajęli miejsca
12 II,18 |     ręce.~- Sam! - powtórzyli Kosma i Damian.~Tętent zbliżył
13 II,18 |    zdusiły krzyk przerażenia. Kosma i Damian z wprawą prawdziwych
14 II,18 |      belkę! - zawołał Kmicic.~Kosma i Damian poczęli go rozbierać
15 II,18 |    Zapomnielim zdjąć! - rzekł Kosma.~- Bodaj was zabito! Ty,
16 II,18 |          Pralim! - dokończyli Kosma i Damian.~Kmicic uśmiechnął
17 II,20 |    począł śpiewać godzinki, a Kosma i Damian wtórowali mu basem.
18 II,23 |      umiał; młodzi Kiemlicze, Kosma i Damian, bawili króla swymi
19 III,11|        dwaj młodzi Kiemlicze, Kosma i Damian, siedzący na przednich