Tom, Rozdzial

 1 II,12|            zdumieniem słów księdza Kordeckiego, które były zarazem odpowiedzią
 2 II,13| przygotowań. Wedle rozkazu księdza Kordeckiego nadciągnęli ci z mieszczan
 3 II,13|           Podziwiał spokój księdza Kordeckiego, dla którego głębokie powziął
 4 II,13|         ówdzie biały habit księdza Kordeckiego. Kmicic nie spał; był na
 5 II,13|             ozwał się głos księdza Kordeckiego.~Otworzono, ale tylko furtkę
 6 II,14|          procesja na mury.~Księdza Kordeckiego, niosącego Przenajświętszy
 7 II,14|       ciszy zabrzmiał głos księdza Kordeckiego, donośny, choć spokojny:~-
 8 II,15|     przyszło. Trzeba tylko księdza Kordeckiego zawiadomić. On tu rządzi!~
 9 II,16|         Cieszyła ta ochota księdza Kordeckiego, odgadywał bowiem łacno,
10 II,16|           z nich znów wystąpili do Kordeckiego z prośbami, aby miał litość
11 II,16|        razu jednak uwierzył słowom Kordeckiego i jego gotowości poświęcenia
12 II,16|            niedawne gniewy księdza Kordeckiego, na wagę, którą tenże do
13 II,16|            czekającego już księdza Kordeckiego, który zaraz odprowadził
14 II,17|      stanął przed obliczem księdza Kordeckiego i rady.~Był to pan Śladkowski,
15 II,17|           gęby i ruszaj po księdza Kordeckiego!~Czarniecki pocałował go
16 II,19|          nacierał teraz na księdza Kordeckiego, by nie narażał na zgubę
17 II,19|       Kostucha z listem od księdza Kordeckiego, proszącym pokornie, aby
18 II,19|       wysłuchać odpowiedzi księdza Kordeckiego na list Millera, który obejmował
19 II,42|         Wspomniał na słowa księdza Kordeckiego, na to, co mu Wołodyjowski