Tom, Rozdzial

 1  I,6  |     gorliwie panna Aleksandra. Dwakroć zjeżdżali się do niej na
 2  I,10 |     przeleciał całe Niemcy, po dwakroć połamał szpony na zastępach
 3  I,21 |       tego słowa. A przecie po dwakroć poprzednio nie wahała się
 4  I,25 | jeźdźcem koń wydał się jeszcze dwakroć piękniejszy. Śledziona grała
 5 II,2  |      noga posunęła. Choćbyście dwakroć byli potężniejsi - zguba
 6 II,16 |        bo powiada, żeśmy teraz dwakroć mocniejsi niż na początku.
 7 II,34 |        zanurzał pan Andrzej po dwakroć rękę w kalecie. Za to też,
 8 II,40 |      stojący za nim, powtórzył dwakroć przez zaciśnięte wargi:~-
 9 II,42 |       starego sługę. Kmicic po dwakroć musiał opowiadać hetmanowi
10 III,6 |     stłoczyli się i zmieszali. Dwakroć próbowali się zewrzeć i
11 III,6 |        próbowali się zewrzeć i dwakroć rozerwani utworzyli dwie
12 III,6 |   lufami dwóch pistoletów i po dwakroć dał ognia.~Jedna z kul strzaskała
13 III,9 |     Młodszy margrabia Adolf po dwakroć usiłował tam osłonić ucieczkę,
14 III,9 |      osłonić ucieczkę, lecz po dwakroć rozbity, sam wreszcie wpadł
15 III,11| Oskierko stanąć w sprawie i po dwakroć rozbito go tak, iż żołnierze
16 III,19|      Bogusław przeczytał je po dwakroć, po czym pomyślał chwilę
17 III,24| jenerałom, że tego kawalera po dwakroć własną ręką zwalił na ziemię.~
18 III,25| jenerałom, że tego kawalera po dwakroć własną ręką zwalił na ziemię.~
19 III,28|    wprawdzie tak dalece, że po dwakroć Birże oblegli, które za