Tom, Rozdzial

 1  I,3  |    waćpanny dobrodziejki urodę i cnotę, czy niewypowiedzianą szczęśliwość
 2  I,7  |  księżniczka... Hm! ocaliłem jej cnotę, a pewnie i życie, bo choćby
 3  I,8  |     wzbudzisz, na więcej przygód cnotę swą narazisz. Bóg mi zesłał
 4  I,13 |        wstępować? powiesz mi, że cnotę dla cnoty trzeba praktykować...
 5  I,15 |     moglibyśmy dobrym przykładem cnotę w innych restaurować...
 6  I,25 |     ukropu wyniósł, gdyż i tę ma cnotę, że w bitwie kąsa nieprzyjaciół
 7  I,26 |      Zalim jej dołgał choć jedną cnotę?~- Dobry koń! - odrzekł
 8 II,11 |        Niechże mi kto choć jedną cnotę wymieni: czy stateczność,
 9 II,34 |         na jej uczciwość, na jej cnotę, na jej panieńską cześć
10 II,35 |         Babiniczem zmówił na jej cnotę?!~- Ot, jest! Jak mi Bóg
11 II,36 |        jakimś pustym zameczku na cnotę twoją nastawać!~- Jezusie
12 II,37 |      cenią, wdzięcznością płacą, cnotę uznają. Dlatego od poważnej
13 II,38 |      cenią, wdzięcznością płacą, cnotę uznają. Dlatego od poważnej
14 II,39 | zagarnięta, ale chorym będąc, na cnotę jej nastawać nie może. Wieści
15 III,14|   rzetelnie myślę: kat to był na cnotę panien zawzięty i śmiało
16 III,14|         samego dnia, gdy miał na cnotę tej panienki nastąpić. Ręka
17 III,15|        że nawet w nieprzyjacielu cnotę uszanować umie.~Potem, przy
18 III,20|          krzyknął miecznik. - Na cnotę nastają, łupią, kradną,
19 III,29|         którzy za jedyne dobro i cnotę poczytują to, co dla nich