Tom, Rozdzial

 1  I,4  |         Kokosiński rzekł przerywanym wściekłością głosem:~- Kiedy nas tu tak
 2  I,7  |           Butrymowie jednak rąbali z wściekłością. Do drzwi kuchennych i wiodących
 3  I,17 |            zwrócił się ku więźniom z wściekłością.~- Waszmościowie pomogliście
 4  I,17 |              poczęli się cofać przed wściekłością męża, ale żaden nie usłuchał
 5  I,19 |              podziw ów mieszał się z wściekłością, gdyż człowiekiem owym był
 6 II,1  |            począł wołać przyduszonym wściekłością głosem:~- Pomsty! pomsty!~
 7 II,4  |              Laudańscy bronili się z wściekłością, lecz od chwili, w której
 8 II,7  |          przebiegł go oczyma, mnąc z wściekłością, wreszcie począł wołać:~-
 9 II,14 |              tam pierwszy, uderzył z wściekłością na bezbronne chłopstwo.
10 II,16 | Wrzeszczowicz począł brodę szarpać z wściekłością. Groźny szmer oburzenia
11 II,33 |         potrząsających nimi jakoby z wściekłością; tuż dalej kilku dźwiękało
12 II,42 |            już w szańcach, natarli z wściekłością na jazdę. Tymczasem niebo,
13 III,6 |    rajtarowie rzucili się na niego z wściekłością, jeden pchnął go jeszcze
14 III,15|            innych, bo z desperacją i wściekłością w mężnym sercu.~Tak i obecnie
15 III,15|             i burza poczęła lecieć z wściekłością na sztab szwedzki.~W pierwszej
16 III,15|             ten tylko brodę kręcił z wściekłością, takim gniewem wzburzyła
17 III,21|      wszystkie usta z przerażeniem i wściekłością w naszym obozie...~- Tego
18 III,26|         poległ, pozostali bili się z wściekłością o jego konia i siodło. Bogacąc