Tom, Rozdzial

 1 II,15 |          on bowiem zamiar obejść szaniec, uderzyć na uśpionych z
 2 II,15 |        szablą w ręku, szeptał:~- Szaniec pewnie jest tak wysunięty,
 3 II,15 |           poczęli wspinać się na szaniec bez trudu, jak słusznie
 4 II,15 |       nich i wycięli do szczętu.~Szaniec był zdobyty. W głównym obozie
 5 II,17 |          się i masy dymu pokryły szaniec. Gdy opadły, okazało się,
 6 II,17 |   usłyszą, to może się łacno pod szaniec podsunąć, a potem go sama
 7 II,18 |     musiał już dojść daleko i że szaniec może być tuż, tuż.~"Ciekawym,
 8 III,12|         Wittenberg, któremu o ów szaniec jak o głowę chodziło, wysłał
 9 III,12|        że nie stracona! Póki ten szaniec był w ich ręku, póty nie
10 III,12|     lunetę i pojechał patrzeć na szaniec. Lecz zza dymów wcale nie
11 III,12| napełnione kartaczami. A przecie szaniec ów leżał tak niedaleko Bramy,
12 III,12|     okropnym.~Wiele padało aż za szaniec i te tamowały przystęp posiłkom.~-
13 III,13|         Wittenberg, któremu o ów szaniec jak o głowę chodziło, wysłał
14 III,13|        że nie stracona! Póki ten szaniec był w ich ręku, póty nie
15 III,13|     lunetę i pojechał patrzeć na szaniec. Lecz zza dymów wcale nie
16 III,13| napełnione kartaczami. A przecie szaniec ów leżał tak niedaleko Bramy,
17 III,13|     okropnym.~Wiele padało aż za szaniec i te tamowały przystęp posiłkom.~-
18 III,14|       utrudzon, lecz radosny, że szaniec utrzymał, na tyle pochwał