Tom, Rozdzial

 1  I,7  |     pułkownika dziwnie dodawał otuchy, kopnęła się raźnie ku kuchni;
 2  I,8  |       wartość i to dodawało mu otuchy.~"Inni się warcholili, a
 3  I,8  |      dodawała mu nadzwyczajnej otuchy.~Gdy przybyli do Wodoktów,
 4  I,8  | pocieszysz że mnie? nie dodasz otuchy? nie rzekniesz dobrego słowa?~-
 5  I,10 |        dodał wszystkim serca i otuchy; tym bowiem, którzy spoglądali
 6  I,10 |       rodzaju, aby mogły dodać otuchy.~O świtaniu nadjechał pan
 7 II,13 |  niebieskich. Uspokójcie się i otuchy w serca nabierzcie. Nie
 8 II,13 |    odmieni się szczęście jego. Otuchy w serca nabierzcie! Nie
 9 II,13 |      cuda ujrzycie. Nabierzcie otuchy, otrzyjcie łzy i wzmocnijcie
10 II,15 |     jak rzemiosło. Ci dodawali otuchy wieśniakom.~Soroka wielką
11 II,37 |      dodało panu Andrzejowi to otuchy, że się zmienił bardzo.
12 II,38 |      dodało panu Andrzejowi to otuchy, że się zmienił bardzo.
13 II,39 |   zwycięstwo.~Serca pełne były otuchy, bo to już wiedziało z doświadczenia
14 III,5 |        zastać coś do jedzenia. Otuchy dodawało im to, że Czarniecki
15 III,5 |    któż mnie pocieszył, kto mi otuchy w strapieniu dodał? - pan
16 III,7 |        lepszej nabrali Szwedzi otuchy, gdyż spodziewali się, że
17 III,22|       strzyżenie oczyma dodaje otuchy.~- Nie przymawiajże temu,
18 III,26|        niepomyślna, ale dobrej otuchy na przyszłość pełna.~Kmicic