Tom, Rozdzial

 1  I,1  |          jedzie... pan Andrzej ! Tu Oleńce wydało się, że widzi jak
 2  I,3  |             powiadaj o niczym słowa Oleńce, ani o pojedynkach, ani
 3  I,3  |             Andrzej pochylił się ku Oleńce:~- Dobrze waćpannie?~- Dobrze -
 4  I,4  |         pospołu swe pieczęcie. Obce Oleńce uczucie nienawiści poczęło
 5  I,4  |     postanowienie przyszło do głowy Oleńce.~- Kostek! - rzekła - siędziesz
 6  I,4  |        huczeć i strzelać w kominie. Oleńce stało się zaraz nieco lżej
 7  I,8  | Wołodyjowski z serca także odpuścił Oleńce rekuzę pocieszając się przy
 8 II,8  |            Ludzki pan!... - szepnął Oleńce miecznik rosieński.~- Tak
 9 II,8  |         Korfowej, a książę Bogusław Oleńce.~- Zdrajcę już Bóg pokarał -
10 II,20 |        lepiej i bezpieczniej byłoby Oleńce i wszystkim Billewiczom
11 II,41 |          ani wspomni, a zwłaszcza o Oleńce.~I czuł, jak w ciemności
12 III,17|            coraz gwałtowniej, że aż Oleńce przyszło miecznika uspokajać.
13 III,20|          łzy zakręciły się w oczach Oleńce, bo przecie była to jedyna
14 III,20|            pismo z kalety, podał je Oleńce i rzekł:~- Sądź, pani, czy
15 III,21|           która rzuciwszy się nagle Oleńce na szyję zakrzyknęła:~-
16 III,23|             przecie rada, że nie ku Oleńce idą owe afekta strzeliste,
17 III,30|  wynagrodził za wszystkie krzywdy i Oleńce, i Laudzie. Oto zmazane
18 III,31|                zakrzyknął miecznik.~Oleńce świat cały zakręcił się