Tom, Rozdzial

 1  I,4  | jałowcu i skoczył ku drzwiom.~Jasne płomienie poczęły huczeć
 2  I,10 |     oczy ku niebu.~Niebo było jasne i pogodne, żaden piorun
 3  I,12 |       koliskach, spod których jasne pukle peruk spływały im
 4  I,13 |     Działo się to dlatego, że jasne już były dla wszystkich
 5  I,13 |    brwi czarne, białe czoło i jasne włosy. To ona!~Kmicic dech
 6  I,13 |       na policzki, i to czoło jasne, spokojne, kochane... Tu
 7  I,13 | płomienie, a oczy jak gwiazdy jasne utkwiła w Kmicicu:~- Hańba
 8  I,26 |  spadł-wiatr rozwiewał bujne, jasne sploty jego peruki - i biegli
 9 II,11 |       i śpiewając:~"Witajcie, jasne podwoje..."~Pan Andrzej
10 II,14 |      podarek niźli te perły i jasne kamuszki, któreś jej podarował!~-
11 II,15 |    nad klasztorem stawało się jasne, jakby je oświeciła błyskawica.
12 II,17 |   kilka dni.~Noce ciągle były jasne, dni zgiełkliwe. Strzelano
13 II,21 |       począł oddychać szybko; jasne rumieńce wystąpiły mu na
14 II,24 |   wśród owiec, i łzy wielkie, jasne jak perły, spływały mu po
15 II,36 |      dziewczyny było zupełnie jasne, że prosząco rozłąkę oddala
16 III,9 |       dłoni, bo wstało słońce jasne, przepyszne, i rozświeciło
17 III,16|     podniósł głowę, strząsnął jasne pukle włosów i rzekł:~-
18 III,20| ciężko i jej szło, bo to było jasne, że ich tam muszą strzec