Tom, Rozdzial

 1  I,4  |       Oni zaś zgromadzili się na radę przed gankiem, naokół koni,
 2  I,10 |       Ale ze szlachtą damy sobie radę?~- Nie damy - rzekł chłodno
 3  I,10 |       waszmościom!... Pora mi na radę wojenną.~- Na radę familijną,
 4  I,10 |         mi na radę wojenną.~- Na radę familijną, chciałeś Krzychu,
 5  I,10 |      Wszyscy zgodzili się na ową radę i poczęto nieco żwawiej
 6  I,10 |  wyciekać" z obozu. Złożono znów radę wojenną, w której tłumy
 7  I,10 |         uciszył tłumy, wracał na radę spracowany, zachrypły, upojony
 8  I,19 |      zwrócił się do wezwanych na radę towarzyszów i rzekł:~- Co
 9  I,19 |     Podlasiu, z konfederatami da radę.~- Idzie o Litwę, by ją
10  I,21 |          na słowa.~- Dziękuję za radę... Odtąd pilnie będę zważał,
11 II,6  |   strzałów do każdej. Damy sobie radę, mości panowie, jeno popierajcie
12 II,6  |  cielenie zapominajcie, które by rade napić się czego, bo i pora
13 II,6  |  Zołtareńki, ten dał mieszczanom radę, by się wykupili, lecz oni,
14 II,8  |       obchodzą, a my, niewiasty, rade byśmy też coś o amorach
15 II,8  |        odejdę... Dajże im waćpan radę, by tu siedzieli spokojnie
16 II,9  | pieniądze odwozić.~- Dziękuję za radę - odrzekł pan Andrzej -
17 II,14 |         wydobył wprost przeciwną radę.~- Proszą się - rzekł Millerowi -
18 II,19 |         skoro dzień, zwołał więc radę, ale pono dlatego tylko,
19 II,19 |         że lubo tym razem uznaję radę Wrzeszczowicza za dobrą
20 II,23 |   Kmicica - bogdaj cię za takową radę zabito!~Lecz Jan Kazimierz
21 II,23 |      poprzednio.~- Kto ma jakową radę? - spytał na koniec ksiądz
22 II,28 |     Radziwiłł zapłacił za takową radę, bo na jego młyn ta woda.
23 III,2 | pomieszała, że myśli tych trojga rade leciały w przeszłość. Więc
24 III,5 |           i zaraz rankiem zwołał radę wojenną. Posępna owa narada
25 III,5 |           wasza dostojność, jaką radę?~- Nie mam! - odrzekł Duglas.~
26 III,9 |     Złożyli tedy wodzowie polscy radę, w której wzięli udział
27 III,17|         Tego jeszcze dnia zwołał radę wojenną, którą składali
28 III,17|         rzekłszy książę pożegnał radę, bo musiał jeszcze oddać
29 III,18|      stryjcu, bo tobie najlepszą radę zawdzięczam. Nie ja będę
30 III,18|   miecznik. - Dałem taką rozumną radę, że i Salomon by się nie
31 III,23|         na drugi dzień zwołał na radę Bützowa, Brauna i kilku
32 III,27|       sposób wojowania i prędzej radę wymyślić umie. Sam widziałem,
33 III,30|      regularnych chorągwi i same rade zwały się "petyhorskimi".